- Ο Κομμουνισμος αρκειται στην εφαρμογη της εξουσιας μεσω του ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ
(θελει να αλλαξει τον κοσμο, απλα αρκειται σε αυτο).
- Ο Φασισμος αρκειται στην εφαρμογη μιας ΛΟΓΙΚΗΣ που δεν πηγαζει απο το ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ
(αρνησίας της διαδικασιας δημιουργιας της ΛΟΓΙΚΗΣ μεσω του ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ)
- Ο Κοινοβουλευτικος Καπιταλισμος αρκειται στην εξαργυρωση της ΛΟΓΙΚΗΣ του ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ
(μπορει να αλλαξει τον κοσμο, αλλα δεν ενδιαφερεται γιατι δεν ειναι επικερδες)
- Η Δημοκρατια μετουσιωνει το ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ σε ΛΟΓΙΚΗ.
(Θελει να αλλαξει τον κοσμο και εχει και τον τροπο να τον αλλαξει).
(Κειμενο με αφορμη της ραδιοφωνικης συνεντευξης του Φιλοσοφου κ.Ραμφου στον κ. Θ.Λάλα)
Η αιτια της Οικονομικης κρισης δεν ειναι η κακη Οικονομικη Πολιτικη. Ειναι το αποτελεσμα της ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗΣ ΣΚΕΨΗΣ. Της λανθασμενης αφομοιωσης δηλαδη απο τη Γενια του Πολυτεχνειου,του ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ (της διαθεσης για ενα καλυτερο κοσμο στην προκειμενη περιπτωση) σαν ΛΟΓΙΚΗ (το πως θα φτιαξουμε δηλαδη τον κοσμο καλυτερο).
Η Φιλοσοφια πρεπει να προηγειται της εποχης , ωστε η σκεψη να μπορει να μετουσιωνει αυτοματα το συναισθημα σε κατι το Δημιουργικα κριτικο. Αλλιως, η εμμονη στην ατελεια ,οπως την εχουμε αφομοιωσει μεσω του Προπατορικου Αμαρτηματος, οδηγει σε ανομικο αγχος. Και συνεπως σε διαφθορα. Γιατι η αποδοχη της ατελειας ειναι πολυ πιο οικεια σε εκεινους που παραμενουν στο συναισθημα.
Η κοινή αίσθηση είναι πως οι Φιλόσοφοι έχουν παψει να επεμβαινουν και να παρεμβαινουν στο συγχρονο Πολιτικο σκηνικο, στη συγχρονη Πολιτικη ΣΚΕΨΗ. Και ειναι μαλιστα τοσο εντονη αυτη η αισθηση που αρκετες φορες , δημοσια κιολας μεσω της Τηλεορασεως, των Ραδιοφωνων αλλα και σε λιγοτερο βαθμο μεσω του διαδικτυου και των εφημεριδων, υπαρχουν νουθεσιες απεναντι στην "σταση" αυτη των Φιλοσοφων απο τους ψευδοδιανοουμενους εκφραστες της Τεχνης και της Ενημερωσης.
Το θεμα ειναι, πως οι φιλοσοφοι μιλανε και σημερα. Ομως.....
Τη φωνη της Λογικης (αυτα που λενε δηλαδη) την καλυπτει ο "θορυβος" του "ευκολου συναισθηματος" οπως εκεινο διανεμεται σε αφθονια μεσα απο την...ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ και την διαχυση του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ και της ΕΜΠΟΡΙΚΟΤΗΤΑΣ στο εξελιγμενο κουτι της Πανδωρας. Παραδειγμα οσων αναφερω: αν υπαρχει στο τηλεοπτικο προγραμμα μια εκπομπη που ειναι καλεσμενος ενας Φιλοσοφος σε ενα καναλι, ο οποιος αναλυει το τί και γιατι ειμαστε ετσι σαν κοινωνια , και τι πρεπει να κανουμε για να γινουμε καλυτεροι σαν πολιτες και να αποκτησουμε εναν ορθο τροπο σκεψης, και στα αλλα καναλια η prime time "απαντηση" ειναι: Μια καλσκηνοθετημενη σειρα, ενας αγωνα ποδοσφαιρου, μια Χολυγουντιανη υπερπαραγωγη και μια ελαφρων ηθων ρομαντικη κομεντί, τοτε η θεαματικοτητα αποδεικνυει ποσοι πραγματικα ενδιαφερονται για το τι συμβαινει. Και κατα ποσο ενδιαφερονται να αλλαξουν αυτο που διαδραματιζεται στον κοινωνικο ιστο. Η θεαματικοτητα δηλαδη ειναι ο αληθινος εκφραστης των ανθρωπων που εχουν ΛΟΓΙΚΗ εναντι των ανθρωπων που επενδυουν στο "ΕΥΚΟΛΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ".. Εκεινων δηλαδη που αποδεχονται την αδυναμια τους να κανουν κατι για να αλλαξουν την κοινωνια και να απαλλαγουν απο την διαφθορα της και αρεσκονται απλα στο να φωνασκούν απο τον καναπε τους για τα λαμογια που τους βασανιζουν. Αυτοι ειναι οι ανθρωποι που "μαζι τα εφαγαν". Τα ΣΚΑΤΑ του συστηματος. Οχι το χρημα του. Γιατι απλα, δεν εκατσαν ποτε στη ζωη τους να ασχοληθουν με το τί πραγματικα συμβαινει γυρω τους. Γιατι αντι να κατσουν να ακουσουν 3 και 4 και 5 φορες τί προσπαθει να τους πει ο εκαστοτε Ραμφος, εκεινοι επενδυουν στο συναισθημα (αυτο που αποκομιζουν δηλαδη απο μια εκπομπη πρκειμενου να δια/σκεδασουν τον ελευθερο χρονο τους) και απλά "ραμφίζουν" με σχολια το "Μεταλλικο Αεριωθούμενο" του συστηματος Εξουσιας, δίνοντας του παράλληλα τα καύσιμα λειτουργιας του μέσω των Εκλογικων αναμετρησεων και της ψήφου τους.
Το χειροτερο ολων ομως, που συντεινει στη διαιωνιση αυτης της διαδικασιας της αποχαυνωσης και της νοητικης ενδειας ειναιοι ταμπελες που εχουμε μαθει να βαζουμε στον τροπο γραφης των κειμενων. " Α το παλιοκομμουνι!!!", "Α τον παλιοφασιστα!", "Α τον πρασινοφρουρο","Α τον Βρωμοδεξιο!". Κι αυτο γινεται για εναν απλο λογο. Για να μην κουρασουμε το μυαλουδακι μας και να κατσουμε να δουμε κ να καταλαβουμε τι γραφει ο καθενας. Μην το κουρασουμε το πολυτιμο μας... Αφου μας εχουν "μαθει" τι ειναι ο καθενας. Αυτοι που επιθυμουν την απαιδεψιά και την αγνοια. Αυτοι που ξερουν ποσο αξιζει το μυαλουδακι μας. Αλλα το θελουν να παραμενει μυαλουδακι.
Παραφράζοντας τον Μεγαλο Βιλχεμ Ραιχ , θα πω το εξης:
Αν δεν μπορεις να ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ, αντι να ΑΚΟΥΣ, αντι να "ΒΛΕΠΕΙΣ" τουλαχιστον...
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ.
Αλλιως, συντομα κιολας, θα σε..."διαβασουν".Πολιτικα, Εργασιακα, Οικονομικα και Φυσικα.Διοτι τελικα, επειδη ολα ξεκινουν σαν αρχετυπα νοητικα της Επιθυμιας (ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ) ολα διορθωνονται.
Αρκει να θελουμε να τα διορθωνουμε αντι να διορθωνουμε τα θελω μας.
Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011
Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011
Το διαφορετικό DNA της Εξουσίας...
Εδώ και ημέρες προσπαθώ να κατανοήσω, για ποιο λόγο υπάρχει αυτή η εμμονή, η «χοντρή» εμμονή («obese» obsession) του δευτέρου τη τάξει Κυβερνητικού στελέχους για την Εθνεγερσία (National Revolution) του 1821. Αναρωτιέμαι αν, είναι τόσο ενοχλητική η λέξη Εθνεγερσία. Όχι Επανάσταση (Revolution). Εθνεγερσία! Αν είναι τόσο ενοχλητική σαν σκέψη, η επιθυμία ενός Λαού (Commonalty) να αποκτήσει την Ανεξαρτησία (independence) του. Πιθανώς και να είναι. Ειδικά αν είσαι σε αυτούς που πρόκειται να υποστούν την ανατροπή (subversion)…
Ας υποθέσουμε λοιπόν πως κάποιοι Αγράμματοι (Ιlliterate) Οπλαρχηγοί ήταν εκείνοι που πραγματοποίησαν την Επανάσταση του 1821. Ας υποθέσουμε επίσης, πως αυτή η Εθνεγερσία, έγινε για ιδιοτελείς σκοπούς, προκειμένου οι Οπλαρχηγοί να αποδώσουν στις Φατρίες τους μια καθημερινότητα διαφορετική. Ας υποθέσουμε πως όλα ήταν «καλά» για όσο χρονικό διάστημα βρισκόταν ο Λαός υπό Οθωμανική Κατοχή και απλά αυτό το μάτσο αγραμμάτων επιχείρησε να την κάνει λίγο πιο…διαφορετική. Έτσι για αλλαγή. Πως θα μπορούσε άλλωστε να γνωρίζει ένας άξεστος και αμόρφωτος ποιο είναι το σωστό και το καλό για τον τόπο τούτο;
Και μετά έρχονται οι δηλώσεις στη Βουλή των Ελλήνων, του πρώτου τη τάξει στελέχους της Κυβέρνησης, περί … «γονιδιακής» διαφορετικότητας (DNA) και ενός –ακήρυχτου προφανώς- Πολέμου που λαμβάνει χώρα.
Κύριοι (Lords), σοβαρευτείτε! Η μόνη σειρήνα που έχει ακούσει αυτός ο Λαός τελευταία, μέσα από την φυτεμένη εικονική πραγματικότητα που ζει στο σπίτι του, ακόμα και ο τελευταίος εργάτης (που πιθανότατα πλέον να είναι άνεργος), την «πραγματικότητα» της τηλεοράσεως (Television) , είναι η σειρήνα του Μεγάλου Αδερφού ( Big Brother).
Έχουμε πόλεμο; Πότε ξεκίνησε; Ποιον πολεμάμε; Έχουμε νεκρούς; Πως εξελίσσεται το μέτωπο; Γιατί δεν έχουμε επιστράτευση; Για δεν μας ενημερώνουν τα Κανάλια; Είπαμε «ΌΧΙ» ξανά;…
Κύριοι…σε τι ακριβώς είσαστε κύριοι; Ποιο ακριβώς είναι το αντικείμενο της κυριαρχίας σας; Ή έστω, ποιο είναι το υπο-κείμενο αυτής; Νομίζω πως, έχω αρχίσει να τα μπλέκω, να…συγχύζομαι δηλαδή. Όπως λέει και ο Λαός: «αχταρμάς». Συγνώμη: Aktarma! Στα πλαίσια της νέας φάσης στα Ελληνοτουρκικά, να μην παραλείψουμε να χρησιμοποιήσουμε την αυθεντική λέξη με το μετακεμαλικό εξευρωπαϊσμένο τρόπο γραφής βεβαίως. Να υποθέσουμε πως αποτελεί ένα ακόμα δείγμα της βαθύτατης φιλίας που συνδέει τους δύο Λαούς η χρησιμοποίηση γλωσσικών αντιδάνειων. Αυτή ακριβώς τη βαθύτατη φιλία που ορισμένοι αγράμματοι Αρματωλοί και Κλέφτες φρόντισαν να καταλύσουν.
Για ένα λεπτό όμως. Κάποια πράγματα μοιάζουν να μην ακούγονται και τόσο όμορφα στα αυτιά μας. Συγνώμη: Στα αυτιά σας. Εσείς άλλωστε «ακούτε» καλύτερα από εμάς. Είπαμε, είναι θέμα « DNA».. Και από όσα γνωρίζω, η καλή «ακοή» είναι υπευθυνότητα του αρχαιοεγκεφάλου. Το να «ακούς» πολύ καλά είναι …προνόμιο το οποίο το νοητικό εργαλείο έχει καλά κρυμμένο στη δομή του. Ουσιαστικά «θαμμένο» θα λέγαμε. Ειδικά από τότε που η Εξέλιξη (Evolution) μας οδήγησε στη Σκέψη.
Αρματωλοί και Κλέφτες; Από όσο γνωρίζουμε, οι Αρματωλοί μαχόντουσαν τους Κλέφτες. Οι Αρματωλοί ήταν οι …υπεύθυνοι για να προστατεύουν την Αυλή του Σουλτάνου από τους Κλέφτες που λυμαίνονταν τον Ελλαδικό χώρο. Τουλάχιστον μέχρι το 1684 μ.Χ.. Αν και τα πρώτα δείγματα ανυπακοής, η επανάσταση του Θεωδοράκη Μπούα είχε έρθει έναν αιώνα νωρίτερα. Σταδιακά, βλέπετε, υπήρξε σύγκλιση «απόψεων» μεταξύ Αρματωλών και…Κλεφτών. Για αυτό το λόγο , τους πλησίασε και η Τσαρική Ρωσία (προκειμένου να δημιουργεί ανασφάλεια στην Αυλή) αλλά και ο φιλόδοξος Αλή Πασάς προκειμένου να ρίξει τον Σουλτάνο από την εξουσία.
Δυστυχώς, αδυνατούσα να κατανοήσω, ποιος αμόρφωτος θα επιθυμούσε μια τέτοια Επανάσταση…Οι Ενετοί; Η Τσαρίνα Αικατερίνη; Ο Αλή Πασάς; Κάτι φαίνεται πως μου διαφεύγει. Θέμα DNA βλέπετε…Τελικά, όμως κατάφερα να βρω μια άκρη. Την Επανάσταση την έκαναν εκείνοι που σκότωσαν τον Καποδίστρια (Capodestra)! Όχι εκείνοι που μας εξασφάλισαν τα Δάνεια του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους. Όχι εκείνοι που άνοιξαν τον δρόμο στη Βασιλεία. Οι Αρματωλοί την έκαναν! Ή μήπως οι…Κλέφτες; Πάλι περιέπεσα σε σύγχυση! Τόσο μεγάλη μάλιστα που είμαι έτοιμος να παραδεχτώ πως την Εθνεγερσία την πραγματοποίησε η αργή «ωρίμανση» της Ιδέας μέσα από την ιδιωτική διδασκαλία ενός Κρυφού Σχολειού! Άλλωστε, διαχρονικά, η Παιδεία πρέπει να αναπτύσσεται Κρυφά. Ενώ τα « ώριμα» έργα του Κυρίου πρέπει να τα βλέπει η Πλάση! Και θα το δεχόμουν, αν δεν πίστευα πως ο Θεός δεν είναι Εργολάβος. Ότι δηλαδή, ο Θεός δεν χρειάζεται «εργαλεία» και «γραφειοκρατία»για να … «ωριμάσουν»τα έργα του. Εν τούτοις, είναι γνωστό ποιοι παλιοί καλοί μας φίλοι έχουν αυτή την αντίληψη περί Δημιουργίας…
Δυστυχώς όμως, σε όλα αυτά διακρίνω έναν ατέρμονα νοητικό αναγραμματισμό. Έναν αναγραμματισμό των σύνθετων λέξεων. Μία «δυσλεξική» προσέγγιση προϊόν λαθεμένης «μετάφρασης» τόσο της Ιστορικής Καταγραφής, όσο και της Νοητικής Καταγραφής. Είπαμε είναι θέμα DNA. Είναι θέμα Νεοεγκεφάλου…
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν ανάποδα, ακολουθώντας τη φορά του Βέλους του Χρόνου, να αναλύσουμε και να σατιρίσουμε αυτή τη «χαμένη στη Μετάφραση» δυσλεξική προσέγγιση. Την προσέγγιση της νοητικής αφαίρεσης.
Αν,
Οι Ενετοί, οι Τσάροι, οι αντιδρώντες Οθωμανοί, οι Τραπεζίτες και οι λοιπές Μεγάλες Δυνάμεις των αρχών του 19ου αιώνα, εξυπηρέτησαν τα Συμφέροντα αμόρφωτων, ανεκπαίδευτων αγροίκων, των Αρματωλών επιστατών τους και των Κλεφτών του Ελλαδικού χώρου
Αν
Οι Διεθνείς Επιστάτες της Επανάστασης δολοφόνησαν τον Capo Destra ( και όχι τον Capo Sinistra) προκειμένου να χαρίσουν την Εθνική Κυριαρχία και Οικονομική Ανεξαρτησία στους Έλληνες ραγιάδες, σαν ελάχιστη υποχρέωση της Πεφωτισμένης Δεσποτείας, χωρίς ανιδιοτέλεια, χωρίς σκέψη για το δικό τους Κέρδος και συμφέρον, εξαιτίας της γεωπολιτικής σημασίας της Ελλάδας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία
Αν
η «αυθεντική» Εξέλιξη ( ®- Evolution) δεν έχει χώρο για Επανάσταση (Revolution)
Αν
Για το γονιδίωμα (DNA) δεν είναι απαραίτητη διαδικασία η Μετάφραση,
Αν
Είπαμε «ΝΑΙ» στο Μνημόνιο του 21ου αιώνα για να μην υποφέρουμε τον Οικονομικό ζυγό,
Αν
Οι «ασθενικοί» πολιτικά ( ill-literate) Εθνοσωτήρες μας πιστεύουν πως η ευνομούμενη και ανεξάρτητη (independence) Κοινωνία πρέπει να είναι In Dependence (υπό κυριαρχία)
Αν
Όλα αυτά που ξεστομίζουν δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από τις καταγραφές και τους αναγραμματισμούς ενός “δυσλεξικού” και ενός “obese sion” , τότε Έλληνες, ναι:
Ο αμόρφωτος, αγράμματος, οπλαρχηγός Μακρυγιάννης είχε άδικο! Έπρεπε να είχε πει:
« Αυτά έπρεπε να μην ξεπουληθούν για 10000 τάλαρα! Και 5000 μια χαρά θα ήταν. Ήμαστε ή δεν ήμαστε ένα μεγάλο Real e-State;».
Διότι, μπορεί να μην είμαι σίγουρος στο κατά πόσο διαφορετικό είναι το DNA μας. Το IQ μας πάντως διαφέρει σίγουρα! Βλέπετε, κύριοι της Πολιτικής Σκηνής, το μεγαλείο και τα τερτίπια των μεταλλάξεων δεν συγκρίνονται με καμία Κοινωνική Ευγονική…
Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011
Η πορεία του Ελληνικού χρέους την τελευταία 30ετία
ΟΡΙΣΜΟΙ
Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν είναι το εισόδημα που αποκτούν όλοι οι πολίτες ενός κράτους ανεξαρτήτως αν οι ίδιοι βρίσκονται εντός ή εκτός της χώρας. Ισούται με το Ακαθάριστο εγχώριο προϊόν συν το εισόδημα των πολιτών που ζουν εκτός της χώρας μείον του εισοδήματος που δημιουργείται από αλλοδαπούς εντός της χώρας
Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν ή ΑΕΠ (αγγλ. Gross Domestic Product - GDP) είναι το σύνολο όλων των προϊόντων και αγαθών που παράγει μια οικονομία, εκφρασμένο σε χρηματικές μονάδες. Με άλλα λόγια είναι η συνολική αξία όλων των τελικών αγαθών (υλικών και άυλων) που παράχθηκαν εντός μιας χώρας σε διάστημα ενός έτους, ακόμα και αν μέρος αυτού παράχθηκε από παραγωγικές μονάδες που ανήκουν σε κατοίκους του εξωτερικού.
. Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν εκφράζεται μαθηματικά ως εξής:
Αποπληθωριστής του ΑΕΠ ή Δείκτης Τιμών του ΑΕΠ : αριθμοδείκτης που μετρά τις μεταβολές όλων των τιμών των αγαθών και υπηρεσιών που παράγονται σε μια οικονομία, δηλαδή του ΑΕΠ. Ισούται με το λόγο του ονομαστικού ΑΕΠ στο έτος βάσης προς το ονομαστικό ΑΕΠ στο έτος που έχει επιλεγεί ως βάση επί εκατό.
Δημόσιο Xρέος είναι το σύνολο της οφειλής σε χρηματικές μονάδες του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Υπό την έννοια ευρύτερος δημόσιος τομέας συμπεριλαμβάνονται όλα τα επίπεδα δημόσιας διοίκησης: κυβέρνηση, νομαρχία , δήμος κλπ.. Το δημόσιο χρέος αυξάνεται από έτος σε έτος κατά το πόσο που ο ετήσιος κρατικός προϋπολογισμός παρουσιάζει έλλειμμα, ή αντιστρόφως μειώνεται κατά το ποσό που παρουσιάζει πλεόνασμα.
Καθώς η εκάστοτε κυβέρνηση αντλεί τα έσοδά της από το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών του κράτους, δηλαδή των φορολογούμενων, το δημόσιο χρέος έμμεσα είναι χρέος των φορολογούμενων. Το δημόσιο χρέος διακρίνεται σε εσωτερικό χρεός, δηλαδή από πιστωτές που βρίσκονται εντός της συγκεκριμένης χώρας, και σε εξωτερικό χρέος, δηλαδή από πιστωτές που εδρεύουν στο εξωτερικό.Οι κυβερνήσεις δανείζονται κυρίως εκδίδοντας και πουλώντας ομόλογα ή άλλα αξιόγραφα
Ανεργία είναι η κατάσταση ενός ατόμου, που, ενώ είναι ικανό, πρόθυμο και διαθέσιμο να απασχοληθεί, δεν δύναται να βρει εργασία.
Το εργατικό δυναμικό αποτελείται από όσους έχουν εργασία (απασχολούμενοι) και εκείνους που δεν απασχολούνται (άνεργοι) αλλά έχουν δηλώσει ότι επιθυμούν και είναι διαθέσιμοι να εργασθούν.Το μη-εργατικό δυναμικό είναι το μέρος του ενήλικου πληθυσμού που ασχολείται με τα οικιακά, είναι συνταξιούχοι, ασθενούν σοβαρά ώστε απέχουν από την εργασία, ή δεν ψάχνουν για εργασία.Το ποσοστό ανεργίας είναι ο αριθμός των ανέργων διαιρούμενος με το σύνολο του εργατικού δυναμικού.
Κατά κεφαλήν εισόδημα (Ελλάδα 2009): 19100 euros/άτομο.
*
H διόγκωση του δημόσιου χρέους ξεκίνησε στη δεκαετία του 1980, επί «σοσιαλιστικής» διακυβέρνησης και υπήρξε ραγδαία. Aπό 28,6% του AEΠ (σε επίπεδο γενικής κυβέρνησης) το έτος 1980 (από τα χαμηλότερα τότε μεταξύ των χωρών-μελών της μετέπειτα E.E.-15 και 10 εκατ. μονάδες χαμηλότερο από τον μέσο όρο των χωρών αυτών) ανήλθε σε 54,7% του AEΠ το 1985. Δηλαδή, σε πέντε μόλις χρόνια, σχεδόν διπλασιάστηκε.
Mετά τη ραγδαία αυτή άνοδο και αφού οι δυσμενείς επιπτώσεις από την υπερχρέωση της χώρας είχαν αρχίσει να γίνονται ορατές (ενδεικτικά: η δαπάνη για πληρωμή τόκων από 2,0% του AEΠ το 1980 είχε ανέλθει στο 4,9% το 1985), η τότε κυβέρνηση αντελήφθη το πρόβλημα που είχε δημιουργήσει, αλλά δεν το ομολόγησε. Περίμενε πρώτα να κερδίσει τις εκλογές του 1985 και αμέσως μετά αποφάσισε να ασκήσει περιοριστική δημοσιονομική πολιτική, με αποτέλεσμα να μειωθεί ο ξέφρενος ρυθμός διόγκωσης του δημόσιου χρέους, κατά την επόμενη τετραετία. Eν συνεχεία όμως, λόγω των εκλογών του 1989, η περιοριστική πολιτική ανεστάλη (γνωστό το «Tσοβόλα δώσ' τα όλα») και το δημόσιο χρέος εκτινάχτηκε στο 80,7% του AEΠ το έτος 1990. (Aν και, όπως απεδείχθη αργότερα, το ποσοστό αυτό ήταν πλασματικό.)
Aπό τις πιο πάνω εξελίξεις γίνεται φανερό ότι ο εφιάλτης του δημόσιου χρέους, που ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να ταλανίζει την ελληνική οικονομία, έχει τις ρίζες του στην οικονομική πολιτική που ασκήθηκε στη δεκαετία του 1980. H οποία, δεν είναι υπερβολή να λεχθεί, υπήρξε η πιο καταστρεπτική για την ελληνική οικονομία κατά τη μεταπολεμική περίοδο. Ποια όμως ήταν η οικονομική πολιτική που εφαρμόστηκε τότε και ποιοι ήταν οι στόχοι της;
Oσοι παρακολουθούσαν τις εξελίξεις εκείνη την εποχή θυμούνται ότι ένα από τα επικοινωνιακά συνθήματα της τότε κυβέρνησης ήταν: «η αναθέρμανση της οικονομίας». Tην οποία «αναθέρμανση» (αναζωογόνηση της εγχώριας παραγωγής μετά τις δύο πετρελαϊκές κρίσεις που είχαν προηγηθεί) ορισμένοι αδαείς περί τα οικονομικά αξιωματούχοι της περιόδου εκείνης φαντάστηκαν ότι θα επετύγχαναν μέσω τεχνητής αύξησης της ζήτησης (παρερμηνεύοντας προφανώς τη θεωρία του Keynes), με γενναίες εισοδηματικές ενισχύσεις (προερχόμενες από δανεισμό) προς επιλεγμένες ομάδες πολιτών, τους καλουμένους γενικώς και αορίστως «μη προνομιούχους». Eνα σύνθημα χωρίς σαφές κοινωνικό περιεχόμενο, αλλά με ευρέος φάσματος πελατειακή σκοπιμότητα.
H εισοδηματική αυή πολιτική είχε ως συνέπεια την ισοπέδωση της κλίμακας αμοιβής εργασίας (μεταξύ υψηλόβαθμων και χαμηλόβαθμων, ικανών και ανίκανων, εργατικών και ακαμάτηδων) και τον ευτελισμό των εννοιών «έφεση προς εργασία» και «παραγωγικότητα της εργασίας». Tαυτόχρονα , έγινε ό,τι ήταν δυνατόν για να υποβαθμισθεί ο ρόλος της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας, ενώ αυξήθηκε υπέρμετρα ο αριθμός (και η κομματική επιρροή) των κρατικοδίαιτων εργαζομένων. Eτσι, με την πολιτική αυτή επόμενο ήταν να εξαρθρωθεί η παραγωγική δομή της χώρας. Συνεπώς, δεν είναι τυχαίο ότι στη διάρκεια της δεκαετίας αυτής η παραγωγικότητα της εργασίας στην Eλλάδα μειώθηκε κατά 5,5% (έναντι αύξησης 20,1% στην E.E.-15), το πραγματικό AEΠ αυξήθηκε μόλις κατά 6,8% (έναντι αύξησης 26,5% στην E.E.-15), η ανεργία διογκώθηκε από 2,7% το 1980 σε 7,0% το 1990 (από 5,8% σε 7,8% αντιστοίχως στην E.E.-15), η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, παρά τις αλλεπάλληλες υποτιμήσεις της δραχμής, κατέρρευσε και το έλλειμμα του Iσοζυγίου Πληρωμών παρουσίασε πρωτοφανή διεύρυνση. (Για περισσότερα στοιχεία, βλ. ΥΠΕΘΟ Δ/νση Μακροοικονομικής Ανάλυσης «Η ελληνική οικονομία 1960-1997», Αθήνα 1998.)
Η πρόοδος που σημειώθηκε στο χρονικό αυτό διάστημα υπήρξε εντυπωσιακή, όπως αποδεικνύεται από τις εξελίξεις δύο βασικών δημοσιονομικών μεγεθών: πρώτον, από την αναστροφή του πρωτογενούς αποτελέσματος του ΓΚΠ (καθαρά έσοδα μείον δαπάνες πλην τόκων) από έλλειμμα σε πλεόνασμα (αρχής γενομένης από το έτος 1992) και, δεύτερον, από τον σταδιακό περιορισμό της αυξητικής επίδρασης και, εν συνεχεία (από το 1994 και μετά), τη μεταστροφή του αποτελέσματος ενδοκυβερνητικών συναλλαγών (ΟΤΑ, ΟΚΑ, λοιπά ΝΠΔΔ) σε παράγοντα μειωτικό για το Δ.Χ. (βλ. πίν. 1, στήλη 5). Θα πρέπει δε να αναφερθεί ότι η σωτήρια για τη μετέπειτα πορεία του Δ.Χ. μεταστροφή αυτή ήταν αποτέλεσμα τολμηρής κυβερνητικής παρέμβασης στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης με τον Ν. 2084/92 (τον γνωστό ως «νόμο Σιούφα»), προϊόντα του οποίου υπήρξαν οι αργότερα ανακαλυφθείσες «άσπρες τρύπες».
Ωστόσο, οι πιο πάνω ουσιαστικές για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας δημοσιονομικές παρεμβάσεις δεν φάνηκε να ανακόπτουν την περαιτέρω διόγκωση του Δ.Χ. Το οποίο εξακολούθησε να αυξάνεται για να φτάσει στο 111,6% του ΑΕΠ (σε επίπεδο γενικής κυβέρνησης) το έτος 1993. Ομως, η δυσμενής αυτή βραχυχρόνια εξέλιξη θα πρέπει να αποδοθεί σε δύο πρόσθετους παράγοντες, άσχετους με την ακολουθηθείσα κατά την περίοδο αυτή δημοσιονομική πολιτική: α) στην αυξημένη ετήσια επιβάρυνση για πληρωμή τόκων (από 1,3 τρισ. δρχ. το 1990 σε 2,7 τρισ. δρχ. το 1993) από ήδη συσσωρευμένα χρέη και, κυρίως, β) στη «διόρθωση ημαρτημένων του παρελθόντος» (κάτι ανάλογο με την πρόσφατη δημοσιονομική απογραφή), δηλαδή την ενσωμάτωση σωρείας χρεών τα οποία υπήρχαν αλλά δεν είχαν μέχρι τότε συμπεριληφθεί στο δημόσιο χρέος (όπως, συναλλαγματικές διαφορές της ΤτΕ, οφειλές από καταπτώσεις εγγυήσεων, ελλείμματα ΔΕΚΟ κ.ά.).
Είναι προφανές ότι με τα λόγια αυτά ο τότε πρωθυπουργός και αρχηγός του Κινήματος αναγνώριζε τη δυσχερή θέση στην οποία είχε περιέλθει η ελληνική οικονομία και, ταυτόχρονα, εξέφραζε την απόφαση της κυβέρνησής του να συνεχίσει την πολιτική δημοσιονομικής περισυλλογής, την οποία είχε εγκαινιάσει η απελθούσα κυβέρνηση της N.Δ. Πέραν όμως αυτού, τη συνέχιση της πολιτικής αυτής επέβαλε και η προετοιμασία εισόδου της χώρας στην ONE, ήτοι η επιτακτικη ανάγκη ικανοποίησης των κριτηρίων της Συνθήκης του Mάαστριχτ, μεταξύ των οποίων ήταν και η σταδιακή υποχώρηση του ύψους του δημόσιου χρέους.
Oσον αφορά τώρα την πορεία του δημόσιου χρέους, κατά την περίοδο αυτή παρατηρούνται συνοπτικά τα εξής: Mετά τη μεγάλη άνοδο που παρουσίασε το έτος 1993, για τους λόγους που αναφέρθηκαν ανωτέρω, το δημόσιο χρέος παρέμεινε περίπου σταθερό έως και το έτος 1996, σε ποσοστό 110% του AEΠ, με μικρές αποκλίσεις γύρω από το ποσοστό αυτό. Aρχισε όμως να υποχωρεί από το έτος 1997 (επί «εκσυγχρονιστικής» διακυβέρνησης), για να κατέλθει στο 105,1% του AEΠ το κρίσιμο έτος 1999 (ικανοποιώντας έτσι το σχετικό κριτήριο) και, ακολούθως, στο 102,7% του AEΠ το έτος 2000. (Σημείωση: για το έτος 2000, στον πίκανα εμφανίζεται ποσοστό 106,2% του AEΠ, όπως αυτό προέκυψε μετά τον έλεγχο που διενήργησε η Euro-stat και τις προσαρμογές που επέφερε με βάση τους κανόνες του EuropeaSystem Accounts.)
* O κ. Δ. Kαμάρας είναι πρώην στέλεχος της Διεύθυνσης Oικ. Mελετών της TτE.
Kατά τα επόμενα έτη 2000-2004, ο ετήσιος ρυθμός ανόδου του πραγματικού AEΠ κυμάνθηκε γύρω στο 4% και αυτό προβλήθηκε τότε ως επιβεβαίωση των προσδοκιών που είχαν καλλιεργηθεί κατά την προενταξιακή περίοδο. Ωστόσο, η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική. O υψηλός ρυθμός ανόδου του πραγματικού AEΠ προήλθε κατά ένα μεγάλο μέρος από τη δραστηριότητα του κατασκευαστικού τομέα (εν όψει και των Oλυμπιακών Aγώνων), ενώ συνολικά ήταν το φυσικό επακόλουθο αυξημένης τελικής ζήτησης βασισμένης σε υπέρμετρο δανεισμό. H οποία ζήτηση, επενεργώντας πολλαπλασιαστικά μέσω της καταναλωτικής δαπάνης, κρατούσε μεν τον ρυθμό ανόδου του AEΠ υψηλό, αλλά, ταυτόχρονα, διηύρυνε το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών (ιδιαίτερα του εμπορικού), αυξάνοντας έτσι το παραγωγικό κενό της οικονομίας και διατηρώντας το ποσοστό της ανεργίας υψηλό.
Ωστόσο, το «αναπτυξιακό» αυτό πρότυπο, δηλαδή της οικονομικής προόδου μέσω άκρατου δανεισμού, δεν αποτυπωνόταν στα δημοσιονομικά μεγέθη. Aντίθετα, η πορεία του δημόσιου χρέους (ώς % του AEΠ) εμφανιζόταν σταθερά πτωτική, με τάσεις μάλιστα να κατέλθει σε ποσοστό χαμηλότερο του 100% του AEΠ. Eπρεπε να παρέμβει ο ελεγκτικός μηχανισμός της Euro-stat και να ακολουθήσει η απογραφή Aλογοσκούφη για να αποκαλυφθεί η πραγματικότητα που κρυβόταν πίσω από τον μύθο της «ισχυρής οικονομίας».
Δίδονται στοιχεία της πορείας του δημόσιου χρέους (σειρά επικαλυπτόμενων ετών) από το έτος 2000 και εντεύθεν, όπως αυτή κατεγράφη επισήμως από: (α) την «εκσυγχρονιστική» κυβέρνηση, (β) την Euro-stat μετά τις προσαρμογές ESA, και, (γ) τη σημερινή κυβέρνηση μετά τη διενεργεθείσα απογραφή. Aξίζει τώρα, ενδεικτικά για το έτος 2001, να επισημανθούν οι εξής διαφορές: Aπό το ΠAΣOK εκτιμάται ότι το δημόσιο χρέος έχει κατέλθει στο 99,6% του AEΠ, ο έλεγχος της Euro-stat το ανεβάζει στο 106,9% του AEΠ και η απογραφή Aλογοσκούφη το εξακοντίζει στο 114,4% του AEΠ, ήτοι σε ύψος ρεκόρ για ολόκληρη την εικοσιπενταετία 1980-2005. Eπίσης χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση του έτους 2004, για το οποίο είχε προϋπολογισθεί ότι θα έπεφτε στο 98,5% του AEΠ και τελικά διαμορφώθηκε στο 109,3%, εντελώς δε συμπτωματικά στο ύψος που βρισκόταν το έτος 1994, όταν το ΠAΣOK είχε επανέλθει στην εξουσία.
Tέλος, το λήγον έτος 2005 εκτιμάται ότι το δημόσιο χρέος έχει πέσει στο 107,9% του AEΠ, αλλά, όπως φαίνεται, θα πρέπει να περάσουν αρκετά χρόνια αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας προτού πάψει να αποτελεί τον μεγάλο εφιάλτη για την πορεία της ελληνικής οικονομίας και το επίπεδο ευημερίας του ελληνικού λαού.
Στην έκθεσή της του 2010 για τις 49 χώρες του κόσμου που είναι οι λιγότερο ανεπτυγμένες, η Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη εκτιμά ότι το μοντέλο ανάπτυξης που επικρατεί μέχρι τώρα για τις χώρες αυτές απέτυχε και πρέπει να ανανεωθεί.«Τα παραδοσιακά μοντέλα που εφαρμόστηκαν φαίνεται ότι δεν λειτούργησαν πολύ καλά», εξήγησε ο γενικός γραμματέας της Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη, Σουπασάι Πανιτσπάκντι, σε συνέντευξη Τύπου. Με δεδομένο αυτό, «στη διάρκεια των επόμενων 30-40 χρόνων ο αριθμός των πολύ φτωχών χωρών θα διπλασιαστεί (το 1971 ήταν 25 και σήμερα έφτασαν τις 49) αφού φαίνεται ξεκάθαρα ότι η κατάσταση όλο και θα επιδεινώνεται» πρόσθεσε.Παράλληλα αναφέρεται ότι και οι άνθρωποι που ζουν σε συνθήκες εξαιρετικής φτώχειας αυξήθηκαν στα 421 εκατομμύρια έως το 2007.
Εάν οι πολύ φτωχές χώρες δεν καταφέρουν να επιδείξουν μια καλή αντίσταση έναντι της παρούσας κρίσης θα παραμείνουν εξαιρετικά ευάλωτες κυρίως λόγω του ότι εξαρτώνται κατά πολύ από εισαγωγές και κυρίως τροφίμων, επισήμανε ο κ. Πανιτσπάκντι.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
Ο Δείκτης εφευρέθηκε από τον βραβευμένο με Νόμπελ Amartya Sen, τον Πακιστανό οικονομολόγο Mahbub ul Haq, με βοήθεια από τον Gustav Ranis του πανεπιστημίου Γέιλ και τον Λόρδο Meghnad Desai του "London School of Economics" και χρησιμοποιείται έκτοτε απο τον ΟΗΕ στην ετήσια Αναφορά Ανθρώπινης Ανάπτυξης. Χαρακτηρίστηκε τότε από τον Sen ως "κοινό μέτρο" λόγω των περιορισμών του, αλλά παρόλα αυτά εστιάζει την προσοχή του σε ευρύτερες διαστάσεις ανάπτυξης από το εισόδημα κατά κεφαλήν που εκτόπιζε και είναι ο δρόμος για πολλούς ερευνητές στην ευρύτερη ποικιλία των ποιό λεπτομερών μέτρων που περιλαμβάνονται στον Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης.
Ο ΔΑΑ μετράει τις φυσιολογικές επιτεύξεις μιας χώρας σε τρεις βασικές διατάξεις της ανθρώπινης ανάπτυξης:
Ένας εναλλακτικός τρόπος μέτρησης, που εστιάζει στο ποσοστό φτώχειας της κάθε χώρας, είναι ο Δείκτης Ανθρώπινης Φτώχειας
Η αναφορά του 2007 πραγματοποιήθηκε στη Βραζιλία στις 27 Νοεμβρίου 2007. Τα περισσότερα δεδομένα στην αναφορά προέρχονται απο το 2005 ή και πιο πριν, συνεπώς δείχνουν τον ΔΑΑ του 2005. Μερικά μέλη του ΟΗΕ επιλέγουν να μην δώσουν ή δεν μπορούν να δώσουν στατιστικά.
Η αναφορά έδειξε μια μικρή αύξηση στο παγκόσμιο ΔΑΑ σε σύγκριση με την αναφορά του 2006.
Ένας δείκτης κάτω από το 0.5 δείχνει "μικρή ανάπτυξη". Όλες οι 22 χώρες σε αυτή την κατηγορία ανήκουν στην ήπειρο της Αφρικής.
Ένας δείκτης από 0.8 και πάνω δείχνει "μεγάλη ανάπτυξη". Αυτό περιλαμβάνει όλες τις ανεπτυγμένες χώρες, όπως αυτές στην Βόρεια Αμερική, Δυτική Ευρώπη, Ωκεανία και Ανατολική Ασία, καθώς και κάποιες αναπτυσσόμενες χώρες στην Ανατολική Ευρώπη, Κεντρική Αμερική και Νότια Αμερική, Νοτιοανατολική Ασία και την Καραϊβική. Αρκετές χώρες εντάχθηκαν σε αυτή την κατηγορία και έφυγαν από την μεσαία κατάταξη: Αλβανία, Λευκορωσία, Βραζιλία, Λιβύη, ΠΓΔΜ, Ρωσία και Σαουδική Αραβία.
Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν είναι το εισόδημα που αποκτούν όλοι οι πολίτες ενός κράτους ανεξαρτήτως αν οι ίδιοι βρίσκονται εντός ή εκτός της χώρας. Ισούται με το Ακαθάριστο εγχώριο προϊόν συν το εισόδημα των πολιτών που ζουν εκτός της χώρας μείον του εισοδήματος που δημιουργείται από αλλοδαπούς εντός της χώρας
Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν ή ΑΕΠ (αγγλ. Gross Domestic Product - GDP) είναι το σύνολο όλων των προϊόντων και αγαθών που παράγει μια οικονομία, εκφρασμένο σε χρηματικές μονάδες. Με άλλα λόγια είναι η συνολική αξία όλων των τελικών αγαθών (υλικών και άυλων) που παράχθηκαν εντός μιας χώρας σε διάστημα ενός έτους, ακόμα και αν μέρος αυτού παράχθηκε από παραγωγικές μονάδες που ανήκουν σε κατοίκους του εξωτερικού.
. Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν εκφράζεται μαθηματικά ως εξής:
GDP = C + I + G + NX
όπου : (C) κατανάλωση, (Ι) επένδυση, (G) δημόσιες δαπάνες για την αγορά αγαθών και υπηρεσιών και (ΝΧ) καθαρές εξαγωγέςΑποπληθωριστής του ΑΕΠ ή Δείκτης Τιμών του ΑΕΠ : αριθμοδείκτης που μετρά τις μεταβολές όλων των τιμών των αγαθών και υπηρεσιών που παράγονται σε μια οικονομία, δηλαδή του ΑΕΠ. Ισούται με το λόγο του ονομαστικού ΑΕΠ στο έτος βάσης προς το ονομαστικό ΑΕΠ στο έτος που έχει επιλεγεί ως βάση επί εκατό.
Δημόσιο Xρέος είναι το σύνολο της οφειλής σε χρηματικές μονάδες του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Υπό την έννοια ευρύτερος δημόσιος τομέας συμπεριλαμβάνονται όλα τα επίπεδα δημόσιας διοίκησης: κυβέρνηση, νομαρχία , δήμος κλπ.. Το δημόσιο χρέος αυξάνεται από έτος σε έτος κατά το πόσο που ο ετήσιος κρατικός προϋπολογισμός παρουσιάζει έλλειμμα, ή αντιστρόφως μειώνεται κατά το ποσό που παρουσιάζει πλεόνασμα.
Καθώς η εκάστοτε κυβέρνηση αντλεί τα έσοδά της από το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών του κράτους, δηλαδή των φορολογούμενων, το δημόσιο χρέος έμμεσα είναι χρέος των φορολογούμενων. Το δημόσιο χρέος διακρίνεται σε εσωτερικό χρεός, δηλαδή από πιστωτές που βρίσκονται εντός της συγκεκριμένης χώρας, και σε εξωτερικό χρέος, δηλαδή από πιστωτές που εδρεύουν στο εξωτερικό.Οι κυβερνήσεις δανείζονται κυρίως εκδίδοντας και πουλώντας ομόλογα ή άλλα αξιόγραφα
Ανεργία είναι η κατάσταση ενός ατόμου, που, ενώ είναι ικανό, πρόθυμο και διαθέσιμο να απασχοληθεί, δεν δύναται να βρει εργασία.
Το εργατικό δυναμικό αποτελείται από όσους έχουν εργασία (απασχολούμενοι) και εκείνους που δεν απασχολούνται (άνεργοι) αλλά έχουν δηλώσει ότι επιθυμούν και είναι διαθέσιμοι να εργασθούν.Το μη-εργατικό δυναμικό είναι το μέρος του ενήλικου πληθυσμού που ασχολείται με τα οικιακά, είναι συνταξιούχοι, ασθενούν σοβαρά ώστε απέχουν από την εργασία, ή δεν ψάχνουν για εργασία.Το ποσοστό ανεργίας είναι ο αριθμός των ανέργων διαιρούμενος με το σύνολο του εργατικού δυναμικού.
Κατά κεφαλήν εισόδημα (Ελλάδα 2009): 19100 euros/άτομο.
*
ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1980: Η ΡΙΖΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ
Tου Iωαννη Δ. KαμαραH διόγκωση του δημόσιου χρέους ξεκίνησε στη δεκαετία του 1980, επί «σοσιαλιστικής» διακυβέρνησης και υπήρξε ραγδαία. Aπό 28,6% του AEΠ (σε επίπεδο γενικής κυβέρνησης) το έτος 1980 (από τα χαμηλότερα τότε μεταξύ των χωρών-μελών της μετέπειτα E.E.-15 και 10 εκατ. μονάδες χαμηλότερο από τον μέσο όρο των χωρών αυτών) ανήλθε σε 54,7% του AEΠ το 1985. Δηλαδή, σε πέντε μόλις χρόνια, σχεδόν διπλασιάστηκε.
Mετά τη ραγδαία αυτή άνοδο και αφού οι δυσμενείς επιπτώσεις από την υπερχρέωση της χώρας είχαν αρχίσει να γίνονται ορατές (ενδεικτικά: η δαπάνη για πληρωμή τόκων από 2,0% του AEΠ το 1980 είχε ανέλθει στο 4,9% το 1985), η τότε κυβέρνηση αντελήφθη το πρόβλημα που είχε δημιουργήσει, αλλά δεν το ομολόγησε. Περίμενε πρώτα να κερδίσει τις εκλογές του 1985 και αμέσως μετά αποφάσισε να ασκήσει περιοριστική δημοσιονομική πολιτική, με αποτέλεσμα να μειωθεί ο ξέφρενος ρυθμός διόγκωσης του δημόσιου χρέους, κατά την επόμενη τετραετία. Eν συνεχεία όμως, λόγω των εκλογών του 1989, η περιοριστική πολιτική ανεστάλη (γνωστό το «Tσοβόλα δώσ' τα όλα») και το δημόσιο χρέος εκτινάχτηκε στο 80,7% του AEΠ το έτος 1990. (Aν και, όπως απεδείχθη αργότερα, το ποσοστό αυτό ήταν πλασματικό.)
Aπό τις πιο πάνω εξελίξεις γίνεται φανερό ότι ο εφιάλτης του δημόσιου χρέους, που ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να ταλανίζει την ελληνική οικονομία, έχει τις ρίζες του στην οικονομική πολιτική που ασκήθηκε στη δεκαετία του 1980. H οποία, δεν είναι υπερβολή να λεχθεί, υπήρξε η πιο καταστρεπτική για την ελληνική οικονομία κατά τη μεταπολεμική περίοδο. Ποια όμως ήταν η οικονομική πολιτική που εφαρμόστηκε τότε και ποιοι ήταν οι στόχοι της;
Oσοι παρακολουθούσαν τις εξελίξεις εκείνη την εποχή θυμούνται ότι ένα από τα επικοινωνιακά συνθήματα της τότε κυβέρνησης ήταν: «η αναθέρμανση της οικονομίας». Tην οποία «αναθέρμανση» (αναζωογόνηση της εγχώριας παραγωγής μετά τις δύο πετρελαϊκές κρίσεις που είχαν προηγηθεί) ορισμένοι αδαείς περί τα οικονομικά αξιωματούχοι της περιόδου εκείνης φαντάστηκαν ότι θα επετύγχαναν μέσω τεχνητής αύξησης της ζήτησης (παρερμηνεύοντας προφανώς τη θεωρία του Keynes), με γενναίες εισοδηματικές ενισχύσεις (προερχόμενες από δανεισμό) προς επιλεγμένες ομάδες πολιτών, τους καλουμένους γενικώς και αορίστως «μη προνομιούχους». Eνα σύνθημα χωρίς σαφές κοινωνικό περιεχόμενο, αλλά με ευρέος φάσματος πελατειακή σκοπιμότητα.
H εισοδηματική αυή πολιτική είχε ως συνέπεια την ισοπέδωση της κλίμακας αμοιβής εργασίας (μεταξύ υψηλόβαθμων και χαμηλόβαθμων, ικανών και ανίκανων, εργατικών και ακαμάτηδων) και τον ευτελισμό των εννοιών «έφεση προς εργασία» και «παραγωγικότητα της εργασίας». Tαυτόχρονα , έγινε ό,τι ήταν δυνατόν για να υποβαθμισθεί ο ρόλος της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας, ενώ αυξήθηκε υπέρμετρα ο αριθμός (και η κομματική επιρροή) των κρατικοδίαιτων εργαζομένων. Eτσι, με την πολιτική αυτή επόμενο ήταν να εξαρθρωθεί η παραγωγική δομή της χώρας. Συνεπώς, δεν είναι τυχαίο ότι στη διάρκεια της δεκαετίας αυτής η παραγωγικότητα της εργασίας στην Eλλάδα μειώθηκε κατά 5,5% (έναντι αύξησης 20,1% στην E.E.-15), το πραγματικό AEΠ αυξήθηκε μόλις κατά 6,8% (έναντι αύξησης 26,5% στην E.E.-15), η ανεργία διογκώθηκε από 2,7% το 1980 σε 7,0% το 1990 (από 5,8% σε 7,8% αντιστοίχως στην E.E.-15), η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, παρά τις αλλεπάλληλες υποτιμήσεις της δραχμής, κατέρρευσε και το έλλειμμα του Iσοζυγίου Πληρωμών παρουσίασε πρωτοφανή διεύρυνση. (Για περισσότερα στοιχεία, βλ. ΥΠΕΘΟ Δ/νση Μακροοικονομικής Ανάλυσης «Η ελληνική οικονομία 1960-1997», Αθήνα 1998.)
1990-1993: η προσπάθεια δημοσιονομικής εξυγίανσης
Στο τέλος της δεκαετίας του 1980 είχε πλέον καταστεί απόλυτα σαφές ότι το δημόσιο χρέος αποτελούσε μεγίστη απειλή για την οικονομία της χώρας και, ιδία, για το οικονομικό μέλλον της νέας γενεάς Ελλήνων πολιτών που θα εκαλούντο να το αποπληρώσουν. Συνεπώς, κάθε κυβέρνηση είχε υπέρτατο καθήκον να λάβει δραστικά μέτρα κατά της απειλής αυτής. Το έργο αυτό ανέλαβε να φέρει εις πέρας η κυβέρνηση της Ν.Δ. (Απρίλιος 1990 - Οκτώβριος 1993) παρά το υψηλό πολιτικό κόστος και τις βίαιες αντιδράσεις του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού. Η σχετική προσπάθεια απέδωσε τα μέγιστα, αλλά τα αποτελέσματα, για τους λόγους που αναφέρονται κατωτέρω, καθυστέρησαν να εμφανιστούν.Η πρόοδος που σημειώθηκε στο χρονικό αυτό διάστημα υπήρξε εντυπωσιακή, όπως αποδεικνύεται από τις εξελίξεις δύο βασικών δημοσιονομικών μεγεθών: πρώτον, από την αναστροφή του πρωτογενούς αποτελέσματος του ΓΚΠ (καθαρά έσοδα μείον δαπάνες πλην τόκων) από έλλειμμα σε πλεόνασμα (αρχής γενομένης από το έτος 1992) και, δεύτερον, από τον σταδιακό περιορισμό της αυξητικής επίδρασης και, εν συνεχεία (από το 1994 και μετά), τη μεταστροφή του αποτελέσματος ενδοκυβερνητικών συναλλαγών (ΟΤΑ, ΟΚΑ, λοιπά ΝΠΔΔ) σε παράγοντα μειωτικό για το Δ.Χ. (βλ. πίν. 1, στήλη 5). Θα πρέπει δε να αναφερθεί ότι η σωτήρια για τη μετέπειτα πορεία του Δ.Χ. μεταστροφή αυτή ήταν αποτέλεσμα τολμηρής κυβερνητικής παρέμβασης στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης με τον Ν. 2084/92 (τον γνωστό ως «νόμο Σιούφα»), προϊόντα του οποίου υπήρξαν οι αργότερα ανακαλυφθείσες «άσπρες τρύπες».
Ωστόσο, οι πιο πάνω ουσιαστικές για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας δημοσιονομικές παρεμβάσεις δεν φάνηκε να ανακόπτουν την περαιτέρω διόγκωση του Δ.Χ. Το οποίο εξακολούθησε να αυξάνεται για να φτάσει στο 111,6% του ΑΕΠ (σε επίπεδο γενικής κυβέρνησης) το έτος 1993. Ομως, η δυσμενής αυτή βραχυχρόνια εξέλιξη θα πρέπει να αποδοθεί σε δύο πρόσθετους παράγοντες, άσχετους με την ακολουθηθείσα κατά την περίοδο αυτή δημοσιονομική πολιτική: α) στην αυξημένη ετήσια επιβάρυνση για πληρωμή τόκων (από 1,3 τρισ. δρχ. το 1990 σε 2,7 τρισ. δρχ. το 1993) από ήδη συσσωρευμένα χρέη και, κυρίως, β) στη «διόρθωση ημαρτημένων του παρελθόντος» (κάτι ανάλογο με την πρόσφατη δημοσιονομική απογραφή), δηλαδή την ενσωμάτωση σωρείας χρεών τα οποία υπήρχαν αλλά δεν είχαν μέχρι τότε συμπεριληφθεί στο δημόσιο χρέος (όπως, συναλλαγματικές διαφορές της ΤτΕ, οφειλές από καταπτώσεις εγγυήσεων, ελλείμματα ΔΕΚΟ κ.ά.).
1993-2000: η πορεία του δημόσιου χρέους εν όψει ΟΝΕ
Η εμφάνιση του δημόσιου χρέους με το πραγματικό του μέγεθος, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά και τις πιο πάνω αναφερθείσες διορθωτικές παρεμβάσεις (για πρώτη φορά σε επίπεδο υψηλότερο του ΑΕΠ) φαίνεται να αφύπνισε και να ανησύχησε την επανελθούσα (μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου 1993) κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι η ανησυχία της νέας κυβέρνησης για τους κινδύνους που επρόκειτο να αντιμετωπίσει η χώρα εκφράστηκε από τον τότε πρωθυπουργό (και αυτουργό του δημιουργηθέντος προβλήματος) μέσα από τις παροιμιώδεις ρήσεις του «αν η χώρα δεν κατορθώσει να αφανίσει το χρέος, το χρέος θα αφανίσει τη χώρα» και «δεν πρέπει να καταναλώνουμε περισσότερο από όσο παράγουμε».Είναι προφανές ότι με τα λόγια αυτά ο τότε πρωθυπουργός και αρχηγός του Κινήματος αναγνώριζε τη δυσχερή θέση στην οποία είχε περιέλθει η ελληνική οικονομία και, ταυτόχρονα, εξέφραζε την απόφαση της κυβέρνησής του να συνεχίσει την πολιτική δημοσιονομικής περισυλλογής, την οποία είχε εγκαινιάσει η απελθούσα κυβέρνηση της N.Δ. Πέραν όμως αυτού, τη συνέχιση της πολιτικής αυτής επέβαλε και η προετοιμασία εισόδου της χώρας στην ONE, ήτοι η επιτακτικη ανάγκη ικανοποίησης των κριτηρίων της Συνθήκης του Mάαστριχτ, μεταξύ των οποίων ήταν και η σταδιακή υποχώρηση του ύψους του δημόσιου χρέους.
Oσον αφορά τώρα την πορεία του δημόσιου χρέους, κατά την περίοδο αυτή παρατηρούνται συνοπτικά τα εξής: Mετά τη μεγάλη άνοδο που παρουσίασε το έτος 1993, για τους λόγους που αναφέρθηκαν ανωτέρω, το δημόσιο χρέος παρέμεινε περίπου σταθερό έως και το έτος 1996, σε ποσοστό 110% του AEΠ, με μικρές αποκλίσεις γύρω από το ποσοστό αυτό. Aρχισε όμως να υποχωρεί από το έτος 1997 (επί «εκσυγχρονιστικής» διακυβέρνησης), για να κατέλθει στο 105,1% του AEΠ το κρίσιμο έτος 1999 (ικανοποιώντας έτσι το σχετικό κριτήριο) και, ακολούθως, στο 102,7% του AEΠ το έτος 2000. (Σημείωση: για το έτος 2000, στον πίκανα εμφανίζεται ποσοστό 106,2% του AEΠ, όπως αυτό προέκυψε μετά τον έλεγχο που διενήργησε η Euro-stat και τις προσαρμογές που επέφερε με βάση τους κανόνες του EuropeaSystem Accounts.)
* O κ. Δ. Kαμάρας είναι πρώην στέλεχος της Διεύθυνσης Oικ. Mελετών της TτE.
O μύθος της «ισχυρής οικονομίας» 2000-2005
Στη διάρκεια της προενταξιακής περιόδου είχε εντόνως προβληθεί ο μύθος της «ισχυρής ελληνικής οικονομίας» και είχαν καλλιεργηθεί προσδοκίες για το επίπεδο ευημερίας του ελληνικού λαού, στην περίπτωση που η Eλλάδα επετύγχανε να γίνει ισότιμο μέλος της E.E. Mύθος και προσδοκίες που διαψεύσθηκαν την επόμενη τετραετία, αφού όμως είχαν συμβάλει αποφασιστικά στην, έστω και οριακή, νίκη του «εκσυγχρονιστικού» κόμματος στις εκλογές 2000.Kατά τα επόμενα έτη 2000-2004, ο ετήσιος ρυθμός ανόδου του πραγματικού AEΠ κυμάνθηκε γύρω στο 4% και αυτό προβλήθηκε τότε ως επιβεβαίωση των προσδοκιών που είχαν καλλιεργηθεί κατά την προενταξιακή περίοδο. Ωστόσο, η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική. O υψηλός ρυθμός ανόδου του πραγματικού AEΠ προήλθε κατά ένα μεγάλο μέρος από τη δραστηριότητα του κατασκευαστικού τομέα (εν όψει και των Oλυμπιακών Aγώνων), ενώ συνολικά ήταν το φυσικό επακόλουθο αυξημένης τελικής ζήτησης βασισμένης σε υπέρμετρο δανεισμό. H οποία ζήτηση, επενεργώντας πολλαπλασιαστικά μέσω της καταναλωτικής δαπάνης, κρατούσε μεν τον ρυθμό ανόδου του AEΠ υψηλό, αλλά, ταυτόχρονα, διηύρυνε το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών (ιδιαίτερα του εμπορικού), αυξάνοντας έτσι το παραγωγικό κενό της οικονομίας και διατηρώντας το ποσοστό της ανεργίας υψηλό.
Ωστόσο, το «αναπτυξιακό» αυτό πρότυπο, δηλαδή της οικονομικής προόδου μέσω άκρατου δανεισμού, δεν αποτυπωνόταν στα δημοσιονομικά μεγέθη. Aντίθετα, η πορεία του δημόσιου χρέους (ώς % του AEΠ) εμφανιζόταν σταθερά πτωτική, με τάσεις μάλιστα να κατέλθει σε ποσοστό χαμηλότερο του 100% του AEΠ. Eπρεπε να παρέμβει ο ελεγκτικός μηχανισμός της Euro-stat και να ακολουθήσει η απογραφή Aλογοσκούφη για να αποκαλυφθεί η πραγματικότητα που κρυβόταν πίσω από τον μύθο της «ισχυρής οικονομίας».
Δίδονται στοιχεία της πορείας του δημόσιου χρέους (σειρά επικαλυπτόμενων ετών) από το έτος 2000 και εντεύθεν, όπως αυτή κατεγράφη επισήμως από: (α) την «εκσυγχρονιστική» κυβέρνηση, (β) την Euro-stat μετά τις προσαρμογές ESA, και, (γ) τη σημερινή κυβέρνηση μετά τη διενεργεθείσα απογραφή. Aξίζει τώρα, ενδεικτικά για το έτος 2001, να επισημανθούν οι εξής διαφορές: Aπό το ΠAΣOK εκτιμάται ότι το δημόσιο χρέος έχει κατέλθει στο 99,6% του AEΠ, ο έλεγχος της Euro-stat το ανεβάζει στο 106,9% του AEΠ και η απογραφή Aλογοσκούφη το εξακοντίζει στο 114,4% του AEΠ, ήτοι σε ύψος ρεκόρ για ολόκληρη την εικοσιπενταετία 1980-2005. Eπίσης χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση του έτους 2004, για το οποίο είχε προϋπολογισθεί ότι θα έπεφτε στο 98,5% του AEΠ και τελικά διαμορφώθηκε στο 109,3%, εντελώς δε συμπτωματικά στο ύψος που βρισκόταν το έτος 1994, όταν το ΠAΣOK είχε επανέλθει στην εξουσία.
Tέλος, το λήγον έτος 2005 εκτιμάται ότι το δημόσιο χρέος έχει πέσει στο 107,9% του AEΠ, αλλά, όπως φαίνεται, θα πρέπει να περάσουν αρκετά χρόνια αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας προτού πάψει να αποτελεί τον μεγάλο εφιάλτη για την πορεία της ελληνικής οικονομίας και το επίπεδο ευημερίας του ελληνικού λαού.
| 2000 | 2001 | 2002 | 2003 | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | |
| Έλλειμμα [1] (%ΑΕΠ) | 4.1 | 6.1 | 5.2 | 5.6 | 7.5 | 5.2 | 2.9 | 3.7 | 7.7 | 12.7 |
| Χρέος[2] (%ΑΕΠ) | 114.0 | 114.4 | 110.7 | 97.9 | 98.6 | 100.0 | 97.1 | 95.6 | 99.2 | 113.4 |
Θα διπλασιαστούν οι φτωχοί του πλανήτη στα επόμενα 40 χρόνια
Ο αριθμός των πολύ φτωχών χωρών της Γης θα διπλασιαστεί στα σαράντα επόμενα χρόνια καθώς και ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν σε απόλυτη φτώχεια από τη δεκαετία του '80, εξέφρασε την ανησυχία του ο ΟΗΕ.Στην έκθεσή της του 2010 για τις 49 χώρες του κόσμου που είναι οι λιγότερο ανεπτυγμένες, η Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη εκτιμά ότι το μοντέλο ανάπτυξης που επικρατεί μέχρι τώρα για τις χώρες αυτές απέτυχε και πρέπει να ανανεωθεί.«Τα παραδοσιακά μοντέλα που εφαρμόστηκαν φαίνεται ότι δεν λειτούργησαν πολύ καλά», εξήγησε ο γενικός γραμματέας της Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη, Σουπασάι Πανιτσπάκντι, σε συνέντευξη Τύπου. Με δεδομένο αυτό, «στη διάρκεια των επόμενων 30-40 χρόνων ο αριθμός των πολύ φτωχών χωρών θα διπλασιαστεί (το 1971 ήταν 25 και σήμερα έφτασαν τις 49) αφού φαίνεται ξεκάθαρα ότι η κατάσταση όλο και θα επιδεινώνεται» πρόσθεσε.Παράλληλα αναφέρεται ότι και οι άνθρωποι που ζουν σε συνθήκες εξαιρετικής φτώχειας αυξήθηκαν στα 421 εκατομμύρια έως το 2007.
Εάν οι πολύ φτωχές χώρες δεν καταφέρουν να επιδείξουν μια καλή αντίσταση έναντι της παρούσας κρίσης θα παραμείνουν εξαιρετικά ευάλωτες κυρίως λόγω του ότι εξαρτώνται κατά πολύ από εισαγωγές και κυρίως τροφίμων, επισήμανε ο κ. Πανιτσπάκντι.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
Δείκτης ανθρώπινης ανάπτυξης
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Δείκτης Ανθρώπινης Ανάπτυξης (ΔΑΑ), (Αγγλ. Human Development Index, HDI) αποτελεί μέτρο σύγκρισης του προσδόκιμου ηλικίας, του αλφαβητισμού, της εκπαίδευσης και της ποιότητας ζωής ανά τον κόσμο. Με βάση αυτόν το Δείκτη, γίνεται χαρακτηρισμός μιας χώρας σε υπανάπτυκτη ή αναπτυσσόμενη ή αναπτυγμένη και επίσης για να μετρήσει την επίδραση των οικονομικών πολιτικών στην ποιότητα ζωής.Ο Δείκτης εφευρέθηκε από τον βραβευμένο με Νόμπελ Amartya Sen, τον Πακιστανό οικονομολόγο Mahbub ul Haq, με βοήθεια από τον Gustav Ranis του πανεπιστημίου Γέιλ και τον Λόρδο Meghnad Desai του "London School of Economics" και χρησιμοποιείται έκτοτε απο τον ΟΗΕ στην ετήσια Αναφορά Ανθρώπινης Ανάπτυξης. Χαρακτηρίστηκε τότε από τον Sen ως "κοινό μέτρο" λόγω των περιορισμών του, αλλά παρόλα αυτά εστιάζει την προσοχή του σε ευρύτερες διαστάσεις ανάπτυξης από το εισόδημα κατά κεφαλήν που εκτόπιζε και είναι ο δρόμος για πολλούς ερευνητές στην ευρύτερη ποικιλία των ποιό λεπτομερών μέτρων που περιλαμβάνονται στον Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης.
Ο ΔΑΑ μετράει τις φυσιολογικές επιτεύξεις μιας χώρας σε τρεις βασικές διατάξεις της ανθρώπινης ανάπτυξης:
- Μια μεγάλη και υγιή ζωή, όπως χαρακτηρίζεται από το προσδόκιμο επιβίωσης
- Γνώση και μόρφωση, όπως χαρακτηρίζεται από την ενήλικη αλφαβητική αναλογία και τις ενωμένες πρωτογενείς, δευτερογενείς και τριτογενείς συνολικές καταχωρημένες αναλογίες
- Μια ευπρεπή ποιότητα ζωής, όπως χαρακτηρίζεται από το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) κατά κεφαλήν και την αγοραστική ισότιμη δύναμη.
Ένας εναλλακτικός τρόπος μέτρησης, που εστιάζει στο ποσοστό φτώχειας της κάθε χώρας, είναι ο Δείκτης Ανθρώπινης Φτώχειας
Υπολογιστικά παραδείγματα. | ||||
Δείκτης | Μέτρο | Ελάχιστη τιμή | Μέγιστη τιμή | Τύπος |
Μακροβιότητα | Προσδόκιμο ζωής στην γέννηση (LE) | 25 χρονών | 85 χρονών |  |
Μόρφωση | Αλφαβητική αναλογία (LR) | 0% | 100% |  |
Συνολικές ενωμένες καταχωρημένες αναλογίες (CGER) | 0% | 100% | ||
ΑΕΠ | ΑΕΠ κατά κεφαλήν (Ισότιμη αγοραστική δύναμη)(GDPpc) | 100 USD | 40,000 USD |  |
[Επεξεργασία] Αναφορά του 2007
Κύριο άρθρο:Κατάλογος χωρών ανά Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης (2006)Η αναφορά του 2007 πραγματοποιήθηκε στη Βραζιλία στις 27 Νοεμβρίου 2007. Τα περισσότερα δεδομένα στην αναφορά προέρχονται απο το 2005 ή και πιο πριν, συνεπώς δείχνουν τον ΔΑΑ του 2005. Μερικά μέλη του ΟΗΕ επιλέγουν να μην δώσουν ή δεν μπορούν να δώσουν στατιστικά.
Η αναφορά έδειξε μια μικρή αύξηση στο παγκόσμιο ΔΑΑ σε σύγκριση με την αναφορά του 2006.
Ένας δείκτης κάτω από το 0.5 δείχνει "μικρή ανάπτυξη". Όλες οι 22 χώρες σε αυτή την κατηγορία ανήκουν στην ήπειρο της Αφρικής.
Ένας δείκτης από 0.8 και πάνω δείχνει "μεγάλη ανάπτυξη". Αυτό περιλαμβάνει όλες τις ανεπτυγμένες χώρες, όπως αυτές στην Βόρεια Αμερική, Δυτική Ευρώπη, Ωκεανία και Ανατολική Ασία, καθώς και κάποιες αναπτυσσόμενες χώρες στην Ανατολική Ευρώπη, Κεντρική Αμερική και Νότια Αμερική, Νοτιοανατολική Ασία και την Καραϊβική. Αρκετές χώρες εντάχθηκαν σε αυτή την κατηγορία και έφυγαν από την μεσαία κατάταξη: Αλβανία, Λευκορωσία, Βραζιλία, Λιβύη, ΠΓΔΜ, Ρωσία και Σαουδική Αραβία.
Η Ελλάδα του Μνημονίου
Ένα εκατομμύριο άνεργοι το 2010
Σε 20% αναμένεται να ανέλθει το ποσοστό της ανεργίας στη χώρα μας το 2012, τη στιγμή που προβλέπεται συρρίκνωση κατά 4% του ρυθμού εξέλιξης του ΑΕΠ για το 2010, σύμφωνα με εκτιμήσεις της Deutsche Bank. “Ο συνολικός αριθμός των ανέργων είναι 800.000 και θα φτάσει στο τέλος του 2010 στο 1.000.000, δηλαδή πάνω από 20%, λόγω των κυβερνητικών πολιτικών παγώματος των μισθών και των δημοσίων επενδύσεων και αύξησης κυρίως των έμμεσων φόρων“, αναφέρει χαρακτηριστικά. Στο μεταξύ, με το ποσοστό της ανεργίας για το 2010 να εκτιμάται στο 15%, οι προβλέψεις της Deutsche Bank για άνοδο της ανεργίας στο 20% έως το 2012, τελικό στάδιο προσαρμογής της χώρας, βρίσκονται απέναντι στις εκτιμήσεις της ελληνικής κυβέρνησης για επίπεδα ανεργίας λίγο υψηλότερα του 10%.
Σύμφωνα με την εξίσωση που καθορίζει το ΑΕΠ (GDP)
GDP = C + I + G + NX
Η κατανάλωση (C) και η επένδυση (I) αναμένεται να ελαττωθούν, αφού οι Πολιτικές επιλογές αποπληρωμής του Δανειακού Χρέους το επιτάσσουν, κάτι που ως φυσική συνέπεια με βάση τον υπάρχοντα προαναφερθέντα τύπο θα οδηγήσει σε ελάττωση του AEΠ. Για να αποφευχθεί αυτό θα πρέπει το επιμέρους «άθροισμα G+NX» να αυξηθεί ισόποσα τουλάχιστον, έτσι ώστε να διατηρηθεί η Μαθηματική εξίσωση του Aκαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος ( όπου G δημόσιες δαπάνες για την αγορά αγαθών και υπηρεσιών και ΝΧ οι καθαρές εξαγωγές). Δεδομένης του περιορισμού της «Κατανάλωσης» στο εσωτερικό , οι εταιρείες παραγωγής «καθαρά εξαγώγιμων προϊόντων, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την Κρίση μέσω των γνωστών μηχανισμών περιορισμού των εξόδων τους. Αυτό με απλά λόγια σημαίνει δύο πράγματα :
1) Περιορισμό του εργατικού δυναμικού, και μεγαλύτερη αξιοποίηση του ΕΣΠΑ και όσα αυτά προέβλεπε αρχικά ( δεδομένα αποδεκτό με καθαρά Οικονομικούς όρους, αφού προάγεται με αυτό τον τρόπο το Επενδυτικό ενδιαφέρον και αποκτά Αγοραστική Δύναμη το προς εξαγωγή εμπόρευμα). Ας το ονομάσουμε Ενδογενή Ανταγωνιστικότητα
2) Μετακίνηση της βιώσιμης εταιρίας σε περιβάλλον «μικρότερης αναξιοπιστίας» και χαμηλότερου «κατά κεφαλήν εισοδήματος» προκειμένου να διατηρηθεί το ΑΕΠ σε παρόμοια επίπεδα, με τις ευλογίες του Κρατικού Μηχανισμού. Ας το ονομάσουμε Εξωγενή Ανταγωνιστικότητα.
Με βάση τα παραπάνω, μπορούμε να διαπιστώσουμε πως οι προβλέψεις της DB για 1000000 ανέργους με το πέρας της τριετίας είναι πολύ πιθανότερη από τις αντίστοιχες της Ελληνικής Κυβερνήσεως. Κι αυτό διότι, είτε με την Εξωγενή είτε με την Ενδογενή Ανταγωνιστικότητα, οι θέσεις εργασίας οδηγούνται σε Κραχ.
Καταφεύγουμε λοιπόν στην πεπατημένη της αύξησης του G στην προηγούμενη εξίσωση. Αν υποθέσουμε πως με αυτόν τον τρόπο θα διασφαλισθεί η κοινωνική σταθερότητα (κοινωνική πολιτικη του Εξοπλισμού) λογικά οι δαπάνες για αγορά αγαθών και προσφοράς υπηρεσιών προς όφελος πάντα της Ανάπτυξης με στόχο την αύξηση των Εξαγωγών, θα αυξηθούν έστω και αν αυτό περιοριστεί σε βάση αναλογικότητας στο ΑΕΠ.
21oς Αιώνας και Δημοκρατία.
21ος Αιώνας και Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Στο λυκαυγές του 21ου αιώνα μ.Χ. , η ανθρωπότητα εξακολουθεί να προσδοκά την ακώλυτη διασφάλιση των πολιτικών δικαιωμάτων της, μέσω διαδικασιών που διασφαλίζουν όλα όσα επιτάσσει μια ευνομούμενη κοινωνία. Μία κοινωνία ισονομίας και ισοπολιτείας, μια κοινωνία με εχέγγυα το Κράτος Δικαίου και το Κράτος Πρόνοιας. Μια Κοινωνία του Αυτονόητου.
Πως ορίζεται όμως το Αυτονόητο; Και κυριότερα, ποιος το καθορίζει; Η απάντηση στα παραπάνω είναι εξαιρετικά απλή και αδιαμφισβήτητη: Οι πράξεις και οι ανάγκες των πολιτών. Χωρίς «ίσως», χωρίς «αλλά». Οι ανάγκες και οι πράξεις των πολιτών, καθορίζουν το Αυτονόητο μιας κοινωνίας απεξαρτητοποιημένης από θεσμούς νωχέλειας και φαυλότητας. Μιας κοινωνίας του Αυταπόδεικτου δηλαδή, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από την αποδοχή του τρόπου επιβολής των απόψεων μιας καταχρηστικά αποκαλούμενης «πλειοψηφίας». Της πλειοψηφίας του Κοινοβουλευτισμού.
Ακούγεται αρκετά ανατρεπτικό να αποδίδουμε στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία την αδυναμία της Πολιτικής να εναρμονιστεί με τις απαιτήσεις του σύγχρονου κοινωνικού ιστού. Το ερώτημα που θα έπρεπε να κυριαρχεί όμως, σαν πρώτη απάντηση στην προηγούμενη αιρετική προσέγγιση είναι το ακόλουθο: «Θα έπρεπε να αναρωτούμαστε για το Αυτονόητο;», Η αλήθεια του Λόγου, εκφράζεται μέσα από σχηματοποιημένα σύμβολα, τις λέξεις. Κάθε ένα από αυτά τα σύμβολα, αντιπροσωπεύει μια εγκεφαλική διαδικασία καταγραφής και αφομοίωσης της έννοιας, ως νοητικό αρχέτυπο. Πιο απλά, θα μπορούσαμε να το παρομοιάσουμε με τον ήχο ενός τραγουδιού, τόσο γνώριμο στο αισθητήριο της ακοής όπου η αυτόματη ανάκληση του τίτλου του από τον «δέκτη» να αποτελεί κάτι το …αυτονόητο. Μοιάζει εξαιρετικά απλουστευμένο. Θα έπρεπε να είναι εξαιρετικά απλουστευμένο. Θα μπορούσε να είναι εξαιρετικά απλό για να το συνειδητοποιήσουμε όλοι μας. Θα μπορούσε εάν η Γνώση που προσφέρεται μέσω της Εκπαιδευτικής διαδικασίας αποτελούσε κοινωνικό κεκτημένο και όχι κοινωνικό προνόμιο. Δυστυχώς, μέσω της αντιμετώπισης της Γνώσεως ως Κοινωνικού προνομίου, η αναγνώριση από ορισμένους και μόνο, της Αλήθειας του Λόγου και των εννοιών δημιουργεί ένα επιπλέον ανάχωμα της υπάρχουσας Οικονομικής Διαστρωμάτωσης, επιχειρώντας τη διατήρηση της συντηρητικής και ατελέσφορης επιβολής των Αστικών «θέλω» μέσω της μονόδρομης κατευθύνσεως με φορά από την κορυφή προς τη βάση της κοινωνικής πυραμίδας.
Η Δημοκρατία και ο Κοινοβουλευτισμός αποτελούν, ίσως, ένα από τα πλέον αταίριαστα εννοιολογικά «ζευγάρια» που εμφανίστηκαν στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Αποτελούν δύο έννοιες ουσιαστικά ανεξάρτητες μεταξύ τους. Ομολογώ πως, η παρουσίαση τους σε έναν αδαή και ετυμολογικά απαίδευτο άνθρωπο, ως ενιαίο και αδιαίρετο πολιτικό δόγμα, αποτελεί την εύκολη λύση για να επιλύσει τα προβλήματα που δημιούργησε και αντιμετώπισε κατά το παρελθόν της Ανθρώπινης Ιστορίας η Ολιγαρχία σαν εφαρμοζόμενο Πολίτευμα Διακυβέρνησης. Δυστυχώς όμως, τα προβλήματα που επιλύει η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία μέσω αυτής της διαδικασίας διαχρονικής εξαπατήσεως των πολιτών σε σχέση με τα προβλήματα που διαιωνίζει και ακατάπαυστα δημιουργεί, οδηγούν την κοινωνία σε μια διαδικασία συνεχόμενης αυτοαναίρεσης και αυτοματαίωσης των προσδοκιών της για ένα ευτυχέστερο και ασφαλέστερο μέλλον. Το μέλλον της εκάστοτε επόμενης γενιάς.
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ
Γενικά περί Δημοκρατίας
Η Αθηναϊκή Δημοκρατία ήταν το πολιτικό σύστημα που αναπτύχθηκε στην αρχαία Αθήνα ( περιλάμβανε την κεντρική πόλη των Αθηνών και την περιβάλλουσα επικράτεια της Αττικής ). Η Αθήνα ήταν η πρώτη γνωστή δημοκρατία και η πιο σημαντική κατά την αρχαιότητα. Το παράδειγμά της ακολούθησαν και άλλες πόλεις-κράτη, εφαρμόζοντας το δημοκρατικό πολίτευμα, αλλά σε καμία από αυτές αυτό δεν ήταν εξίσου ισχυρό και σταθερό με αυτό των Αθηνών. Η Αθηναϊκή Δημοκρατία, ή απλά-όπως εμείς ως Έλληνες, την έχουμε χαρακτηρίσει- Δημοκρατία, παραμένει ένα μοναδικά επιτυχημένο πείραμα άμεσης δημοκρατίας, όπου οι άνθρωποι δεν εξέλεγαν αντιπροσώπους για να αποφασίζουν στο όνομά τους, αλλά έπαιρναν οι ίδιοι αποφάσεις τόσο νομοθετικού όσο και εκτελεστικού περιεχομένου. Δε συμμετείχε, ωστόσο, το σύνολο του πληθυσμού της πόλης, αλλά μόνο όσοι είχαν πολιτικά δικαιώματα. Στις Δημοκρατικές διαδικασίες που εξασφάλιζαν το ευνομούμενο της διακυβέρνησης των Αθηνών, οι Πολίτες συμμετείχαν σε πρωτοφανή κλίμακα. Ποτέ μέχρι και σήμερα τόσο πολλοί άνθρωποι δεν είχαν περάσει για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα αυτοκυβερνώμενοι (από το 590 π.Χ. έως τη μάχη της Χαιρώνειας το 338 π.Χ. , μέχρι την τελική κατάλυσή της το 322 π.Χ. ).
Ετυμολογία
Η Ελληνική λέξη δημοκρατία αποτελείται από τα συνθετικά ‘δήμος’ (το σύνολο ή η συνέλευση των ανθρώπων που έχουν πολιτικά δικαιώματα) και ‘κράτος’ (δύναμη, εξουσία, κυριαρχία). Η λέξη Δημοκρατία, πιθανώς να καταχωρήθηκε στην Ιστορική καταγραφή των Πολιτευμάτων εξ ατυχήματος. Πιθανότατα αποτελούσε λέξη που χρησιμοποιήθηκε από τους επικριτές και πολέμιούς της για να περιγράψει την πρωτοφανή για τα τότε δεδομένα, επικράτηση της αυτοδιάθεσης του συνόλου των πολιτών στα πολιτικά πεπραγμένα. Άλλωστε οι ως τότε λέξεις που περιέγραφαν την εξουσιαστική σχέση μεταξύ των ατόμων χρησιμοποιούσαν σαν συνθετικό το –αρχία ( από το άρχω) δίνοντας με αυτό τον τρόπο ξεκάθαρα, το στίγμα της εξουσίας σε έναν (Μοναρχία) ή σε περισσότερους ανθρώπους (Ολιγαρχία). Αντί λοιπόν του ευνόητου ετυμολογικά όρου «Δημαρχία» επικράτησε ο όρος Δημοκρατία θέλοντας με αυτό τον τρόπο να δειχθεί πως το «Κράτος» ( το οποίο αποτελεί «βαριά» λέξη στην Αρχαία Ελληνική Γλώσσα) πηγάζει εκ του «Δήμου».
Λειτουργία του Πολιτεύματος
Η λειτουργία της Δημοκρατίας βασιζόταν σε έναν ιδιαίτερο τύπο «εθελοντισμού». Η συμμετοχή των Πολιτών της Αθήνας (δηλαδή όσων συμπλήρωναν τα απαραίτητα κριτήρια για να θεωρούνται Αθηναίοι Πολίτες) μέσα από μαζικές διαδικασίες συνελεύσεων, αποτελούσε την αρχική μορφή αυτού που ακόμα αποκαλούμε ως Άμεση Δημοκρατία. Μέσα από αυτή την αμεσότητα επιλύνονταν υποθέσεις που απασχολούσαν την καθημερινότητα των Πολιτών και λαμβάνονταν σημαντικές αποφάσεις για την Πόλη Κράτος των Αθηνών. Εν τούτοις, η διαδικασία αυτή δεν ήταν η μοναδική για να παρθούν οι όποιες αποφάσεις. Συμπληρωματικά και εποπτικά σε αυτή δρούσαν δύο ακόμα «θεσμικά» σώματα. Η Βουλή των 500 και τα Δικαστήρια με ανώτατο όργανο τους την Ηλιαία. Η συμμετοχικότητα στην εφαρμογή της Δημοκρατίας από τους ίδιους τους Πολίτες δεν υπήρξε καθ΄ όλη τη διάρκεια της εφαρμογής του πολιτεύματος σταθερή, για αυτό και λαμβάνονταν κατά καιρούς διάφορα μέτρα «συνετισμού» των αδιαφορούντων (από ποινικοποίηση της αποχής μέχρι και οικονομικά κίνητρα για την συμμετοχή σε αυτά). Οι αντιδράσεις σε αυτή τη μορφή πολιτεύματος υπήρχαν από τις πρώτες κιόλας στιγμές της δημιουργίας του. Πολλοί λαμπροί διανοητές της εποχής έσπευσαν να το πολεμήσουν. Όσα και να υποθέσει κάποιος όμως για τις αιτίες που οδήγησαν την διανόηση της βάσης του σύγχρονου Πολιτισμού και Επιστήμης, σε αυτή τη στάση απέναντι στη μαζικότητα της εξουσίας, υπάρχουν δύο σημεία ιστορικά καταγεγραμμένα τα οποία δεν μπορούν να αμφισβητήσουν την λειτουργικότητα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Ο Χρυσός Αιώνας της Ελληνικής Ιστορίας και η αδιάφθορη διαδικασία της συνεχούς ανανέωσης των προσώπων στο σύστημα διακυβέρνησης. Από την άλλη πλευρά, υπήρξαν σαφώς αρκετές αποφάσεις οι οποίες δεν αρμόζουν στην έννοια Δημοκρατία όπως την αντιλαμβανόμαστε σήμερα. Το πρόβλημα όμως είναι μάλλον δικό μας, για το τι πιστεύουμε πως είναι η Δημοκρατία, και όχι της άμεσης Αθηναϊκής Δημοκρατίας.
Η εξελικτική πορεία της Δημοκρατίας
Ως αποτέλεσμα της Ανθρώπινης Σκέψης, η Δημοκρατία έχει υποστεί αρκετές τροποποιήσεις στο πέρασμα του χρόνου. Η res publica είναι η πρώτη μεγάλη Μεταρρύθμιση στην έννοια της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Αν θέλουμε να αναλύσουμε ορθολογιστικά την πορεία της εξέλιξης μέχρι τις μέρες μας θα λέγαμε, πως αυτή ακριβώς η μεταρρυθμιστική διαδικασία κατά τα χρόνια της πρώτης Ιμπεριαλιστικής αντιμετώπισης κρατών από κράτος , είναι ο κύριος υπαίτιος για την μεταλλαγμένη μορφή «Δημοκρατίας» που βιώνουμε στις μέρες μας. Η res publica αποτέλεσε την εξασφάλιση της Ολιγαρχίας έναντι του Λαού, αντικαθιστώντας τον ένα από περισσότερους. Η res publica , ουσιαστικά αποτελεί ένα καχέκτυπο της άμεσης Δημοκρατίας, επηρεασμένο σαφώς από τη Ελληνική Παιδεία , τα Γράμματα και τις Τέχνες αλλά μόνο κατ όνομα. Είναι βέβαια άδικο να κατηγορηθεί η προσπάθεια αυτή των Ρωμαίων διότι δεν αποτέλεσε παρά μόνο ιδιωματικό αντίτυπο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Κι αυτό διότι το Imperium δεν ήταν δυνατόν να κυβερνηθεί από μια συνέλευση στη Ρώμη. Οι αποστάσεις, οι διαφορετικές κουλτούρες των λαών του Imperium δεν θα μπορούσαν να εξασφαλιστούν μέσα από μια τέτοια διαδικασία. Θεωρητικά πάντα. Ως εκ τούτου, η Ολιγαρχία απέκτησε έναν λαοπρόβλητο τίτλο, εξασφαλίζοντας πρώτα το συμφέρον της , μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες μεν (Σύγκλητος) πλην όμως παραλείποντας κάτι σημαντικό. Την ποσοτική αλλά και την ποιοτική βάση της Συμμετοχικότητας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία της φαυλότητας, του κύκλου πολιτικών δολοφονιών, την αποχαύνωση του πληθυσμού μέσα από Θεάματα και την ουσιαστική δημιουργία μιας κοινωνίας πλήρους ανισότητας. Της κοινωνίας των Πατρικίων και των Πληβείων.
Με την διάλυση του Imperium και την δημιουργία δύο ουσιαστικά Αυτοκρατοριών, της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η Δημοκρατία «βίωσε» την δεύτερη εξαφάνισή της στην Ιστορία. Και ναι μεν για την πρώτη μπορεί να ήταν υπεύθυνος ένας πολέμαρχος που έμελλε να κατακτήσει το μεγαλύτερο τμήμα του τότε γνωστού κόσμου (Μέγας Αλέξανδρος), την δεύτερη όμως, είχε να αντιμετωπίσει κάτι πολύ σπουδαιότερο. Το Μονοθεϊσμό. Είχε δηλαδή να αντιμετωπίσει κάτι με το οποίο δεν μπορούσε de facto να διαπραγματευθεί. Διότι είναι απλά ένα πολιτικό σύστημα, ένα ανθρώπινο δημιούργημα. Το οποίο όμως υπερασπίζεται την ελεύθερη σκέψη και βούληση, τη συμμετοχή στα κοινά και συνεπώς την υποχρέωση των Πολιτών να είναι ενεργοί. Για μία χιλιετία η Δημοκρατία βρέθηκε απέναντι όχι σε Θεϊκή υπόσταση, όχι σε κάτι Θείο , αλλά στην Βασιλεία του Ουράνιου Πατέρα. Αν θέλαμε να γίνουμε σαρκαστικοί, θα μπορούσαμε να πούμε πως η ατυχία της Δημοκρατίας στην μετά Imperium εποχή είχε να κάνει με το πολίτευμα που επικρατούσε στους Ουρανούς εκείνη την περίοδο. Στην πραγματικότητα όμως, ο μονοθεϊσμός δεν θα μπορούσε να αντιπροσωπευθεί στην αντίληψη του απλού πιστού της εκπεσούσης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από την…Δημοκρατία των Ουρανών. Και μπορεί ιστορικά να έχουμε διδαχθεί πως το οριστικό Σχίσμα των Εκκλησιών πραγματοποιήθηκε το 1054, στην πραγματικότητα όμως το πρώτο και ουσιαστικό έγινε με την διάσχιση σε Δυτική και Ανατολική Αυτοκρατορία. Η μεν πρώτη ακολούθησε τον Δρόμο του Ενός , η δε δεύτερη ακολούθησε τον Δρόμο του Τριαδικού Θεού.
H μετάβαση βέβαια στην Βασιλεία των Ουρανών , απότοκος της οποίας υπήρξε η ελέω Θεού μοναρχία, έχει να κάνει εκτός από την λαθεμένη εφαρμογή της άμεσης Δημοκρατίας και από την εγκαθίδρυση της Μοναρχίας στην μ.Χ. Ρώμη. Μέχρι την διακήρυξη της Ανεξιθρησκίας των Μεδιολάνων, ο Χριστιανισμός διώχθηκε ανηλεώς για την ιδιαίτερα ανατρεπτική θεώρηση της Κοινωνίας. Τελικά βέβαια, το Αυτοκρατορικό διάταγμα, ουσιαστικά επέβαλε έναν συμβιβασμό της Θρησκείας με τα εγκόσμια , εξασφαλίζοντας με αυτό τον τρόπο την έννοια της Βασιλείας, μεταθέτοντας απλά από το αμφισβητούμενο Εγκόσμιο ρόλο της, σε έναν αδιαμφισβήτητο Επουράνιο, Καθολικό ρόλο. Δυστυχώς όμως , τα Οικονομικά μεγέθη, ο πληθωρισμός, δεν είναι προνόμια μόνο της Εποχής μας. Η έννοια του Κεφαλαίου, ανεξάρτητα της εποχής, δημιουργεί μια ανισορροπία από την οποία κανένας διοικητικός μηχανισμός δεν μπορεί να ξεφύγει. Δημιουργεί την ανισορροπία του Κέρδους. Ως αποτέλεσμα αυτής της ανισορροπίας που δημιουργήθηκε από την επέκταση του Κέρδους μέσω του συνεχώς αυξανόμενου Εμπορίου εξαιτίας των συνεχόμενων κατακτήσεων από το Imperium, τα όρια αυτού του συστήματος κλονίστηκαν ισχυρά από το πεπερασμένο των κατακτήσεων.
Μεσαίωνας
Στην σκοτεινή περίοδο της Θεοκρατίας και της Φεουδαρχίας που ακολούθησε τη διάλυση της μεγαλύτερης Δυτικής Αυτοκρατορίας του αρχαίου κόσμου, η Δημοκρατία ουσιαστικά εξαφανίστηκε από τη «ατζέντα» της διακυβέρνησης. Λίγα μόνο ψήγματα του εξτρεμιστικού αυτού πολιτεύματος είναι άξια αναφοράς σε μία περίοδο κοντά χιλίων ετών. Η Ενετική Δημοκρατία με την δια βίου όμως εκλογή ενός Δόγη, η Παλαιά Ελβετική Συνομοσπονδία και η Φεουδαλική Δημοκρατία του Νόβγκοροντ αποτελούν τους κυριότερους «εκπροσώπους» του πολιτεύματος κατά τη δεδομένη περίοδο. Εν τούτοις θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθεί η Σκανδιναβική προσέγγιση της Άμεσης Δημοκρατίας κατά τον 8ο έως και 11ο Αιώνα μ.Χ.. Η περίφημη Δημοκρατία των –θινγκ με κυριότερο εκπρόσωπό της το Althing που αποτελεί και το πρώτο Κοινοβούλιο στην Ανθρώπινη ιστορία (περί το 930 μ.Χ.). Είναι ίσως εξαιρετικά σημαντικό να αναφερθεί η μη ύπαρξη βασιλέων αλλά μόνο Νόμων, όπως αναφέρεται από ιστορικούς της περιόδου.
Φυσικό επακόλουθο της καταπίεσης του ενός στο αυξανόμενο εμπόριο, και στην γενεσιουργό αιτία των αλλαγών, το Κεφάλαιο, ο συσσωρευμένος Πλούτος οδήγησε σταδιακά και υπό το φόβο της Θείας Τιμωρίας, στην δημιουργία ταξικών κινητοποιήσεων, κυρίως από τα εύπορα στρώματα της μεσαιωνικής περιόδου, προκειμένου να υπάρξει απελευθέρωση της οικονομικής άνθησης που συντελέστηκε προς το τέλος αυτής της Μαύρης χιλιετίας για τη Διανόηση του ανθρωπίνου γένους. Αποτέλεσμα αυτής της έκρηξης, ήταν και η τμηματική παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στην προνομιούχα οικονομική ολιγαρχία που σχηματίστηκε εκ νέου. Οι παραχωρήσεις αυτές ολοκληρώθηκαν ουσιαστικά, σχηματοποιήθηκαν στην πρώτη ολοκληρωμένη μορφή τους με το Κοινοβουλευτικό Σύστημα του Ουέστμινστερ. Ας μην το ονομάσουμε Δημοκρατία του Ουέστμινστερ. Ας το ονομάσουμε Εκλεγμένη Ολιγαρχία του Ουέστμινστερ και ας δοκιμάσουμε να πορευθούμε με αυτή την εννοιολογική παραδοχή στο χρόνο από το τότε έως στο τώρα. Πιθανότατα, η λέξη Δημοκρατία να μην μας λείψει καθόλου σε αυτό το ταξίδι στο χρόνο. Πιθανότατα να μην χρειαστεί να ξαναχρησιμοποιήσουμε την λέξη Δημο-κρατία, αλλά τη λέξη res publica σαν μόνο λειτουργικό της συνώνυμο.
Ολιγαρχία του Westminster
Την 15η Ιουνίου του 1215 μ.Χ. οι Βρετανοί ξεκίνησαν την δημιουργία ενός πολιτεύματος , το οποίο έχουμε διδαχθεί πως αποτελεί την Δημοκρατία. Το πολίτευμα αυτό, ολοκληρώθηκε περί τα 700 χρόνια αργότερα με τη συμμετοχή και των Γυναικών στα κοινά (1918 μ.Χ.) .Το 1215 μ.Χ. οι Άγγλοι Ευγενείς, απαίτησαν και κέρδισαν από τον Άγγλο βασιλέα Ιωάννη τον Ακτήμονα , το δικαίωμα της συνδιοίκησης με την κατοχύρωση της Magna Carta Libertatum. Σύμφωνα με αυτή, η διοίκηση πλέον της επικράτειας ήταν υπό τον έλεγχο, τόσο του Παλατιού, όσο όμως της Άνω Βουλής και της Κάτω Βουλής (Βουλή των Λόρδων).
Το νεοσύστατο αυτό σύστημα της Κοινοβουλευτικής Ολιγαρχίας του Westminster, ακολούθησε την τριττή διάκριση των λειτουργιών της εξουσίας για το οποί πρώτος μιλά ο φιλόσοφος John Lock.
Οι Γάλλοι κατά την δική τους Επανάσταση κατά της Πεφωτισμένης Δεσποτείας επιλέγουν ένα μη Βασιλευόμενο κοινοβουλευτικό πολίτευμα, σε συμφωνία ουσιαστικά με το Ρωμαϊκό αντίστοιχο πολίτευμα. Γι αυτό ακριβώς και το ονομάζουν republique. Στην Γαλλική Republique υπάρχει επίσης τριττή διάκριση της Εξουσίας, στην οποία εκτενώς αναφέρετε στα κείμενα του ο φιλόσοφος Charles Montesquieu.
Eν τούτοις, ούτε ο Lock ούτε ο Montesquieu κάνουν ουδεμία αναφορά στον Αριστοτέλη τον Σταγειρίτη , πάνω στα κείμενα του οποίου βασίστηκε η ανάλυση τους. Τα κείμενα του Αριστοτέλη άλλωστε, αποτελούν τα μόνα ιστορικά καταγεγραμμένα κείμενα που αναλύουν την Δημοκρατία . Ουδείς δεν γνωρίζει τον λόγο που οι δύο μεγάλοι αυτοί φιλόσοφοι δεν έπραξαν το αυτονόητο , αναφέροντας τα κείμενα του Αριστοτέλη. Όμως, μια πιθανή αναφορά στα κείμενα αυτά, θα οδηγούσε στην ειδοποιό διαφορά μεταξύ Δημοκρατίας και Κοινοβουλευτισμού:
«Λέγω δ’ οίον δοκεί δημοκρατικόν μεν το κληρωτάς είναι τας αρχάς, το δ’ αιρετάς ολιγαρχικόν…» Πολιτικά, Δ, 1294b 8-9
Η όλη δομή επομένως της «Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας» δεν αποτελεί τίποτα άλλο πέρα από μία μεγάλη εξαπάτηση του πληθυσμού. Κι αυτό διότι είναι δεδομένο πως η Δημοκρατία, η άσκηση δηλαδή Εξουσίας από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, είναι ιδιαίτερα ελκυστική σαν ιδέα και φυσικά εύκολα αγκαλιάζεται από το σύνολο της κοινωνίας εφόσον η αίσθηση της αυτοδιοίκησης είναι καθησυχαστική και ελπιδοφόρα συνάμα.
Αυτή η εξαπάτηση των μη προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων διακρίνεται πολύ καλύτερα στο Αμερικανικό Σύνταγμα που προέκυψε μετά την Αμερικανική Επανάσταση. Η επιλογή της Γερουσίας ήταν τέτοια που να μην ακολουθηθεί το Δημοκρατικό πολίτευμα διότι χαρακτηρίστηκε από τους Αμερικανούς Νομοθέτες, ιδιαίτερα επικίνδυνο η εξουσία να είναι προσβάσιμη από τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις (Σύνταγμα του 1787 μ.Χ.).
Πριν προχωρήσουμε στο σήμερα, θα ήταν σωστό να αναφέρουμε πως ο Κοινοβουλευτισμός αποτελεί σαφέστατα το δικαιότερο από τα υπάρχοντα πολιτικά συστήματα διακυβέρνησης που υπάρχουν ως «αποδεκτές» επιλογές στις μέρες μας.
Δυστυχώς όμως, το πολιτικό σύστημα που απομακρύνει απαράδεκτα κοινωνικά φαινόμενα όπως η Διαφθορά, η ασυνέπεια της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, ο Ταξικός Διαχωρισμός με βάση Οικονομικά κριτήρια, η εκμετάλλευση των μη προνομιούχων αλλά κυρίως η εκδούλευση του απλού και αδαούς περί τα Πολιτικά ατόμου πως βιώνει υπό καθεστώς Δημοκρατίας, δημιουργώντας μία ψευδαίσθηση επιλογής της εξουσίας μέσω ψηφοφορίας, δεν είναι σίγουρα ο Κοινοβουλευτισμός. Και θα ήταν εντελώς άδικο και ίσως εν μέρει και εκ του Πονηρού να ταυτίζουμε τη Δημοκρατία με την Κοινοβουλευτική Ολιγαρχία ,αποδίδοντας στην πρώτη τα «κακά» ενός εντελώς διαφορετικού συστήματος από όσα εκείνη πρεσβεύει.
(συνεχίζεται)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)