21oς Αιώνας και Δημοκρατία.

21^ος Αιώνας και Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.

  ΕΙΣΑΓΩΓΗ

  Στο λυκαυγές του 21^ου αιώνα μ.Χ. , η ανθρωπότητα εξακολουθεί να προσδοκά την ακώλυτη διασφάλιση των πολιτικών δικαιωμάτων της, μέσω διαδικασιών που διασφαλίζουν όλα όσα επιτάσσει μια ευνομούμενη κοινωνία. Μία κοινωνία ισονομίας και ισοπολιτείας, μια κοινωνία με εχέγγυα το Κράτος Δικαίου και το Κράτος Πρόνοιας. Μια Κοινωνία του Αυτονόητου.

  Πως ορίζεται όμως το Αυτονόητο; Και κυριότερα, ποιος το καθορίζει; Η απάντηση στα παραπάνω είναι εξαιρετικά απλή και αδιαμφισβήτητη: Οι πράξεις και οι ανάγκες των πολιτών. Χωρίς «ίσως», χωρίς «αλλά». Οι ανάγκες και οι πράξεις των πολιτών, καθορίζουν το Αυτονόητο μιας κοινωνίας απεξαρτητοποιημένης από θεσμούς νωχέλειας και φαυλότητας. Μιας κοινωνίας του Αυταπόδεικτου δηλαδή, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από την αποδοχή του τρόπου επιβολής των απόψεων μιας καταχρηστικά αποκαλούμενης «πλειοψηφίας». Της πλειοψηφίας του Κοινοβουλευτισμού.

  Ακούγεται αρκετά ανατρεπτικό να αποδίδουμε στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία την αδυναμία της Πολιτικής να εναρμονιστεί με τις απαιτήσεις του σύγχρονου κοινωνικού ιστού. Το ερώτημα που θα έπρεπε να κυριαρχεί όμως, σαν πρώτη απάντηση στην προηγούμενη αιρετική προσέγγιση είναι το ακόλουθο: «Θα έπρεπε να αναρωτούμαστε για το Αυτονόητο;», Η αλήθεια του Λόγου, εκφράζεται μέσα από σχηματοποιημένα σύμβολα, τις λέξεις. Κάθε ένα από αυτά τα σύμβολα, αντιπροσωπεύει μια εγκεφαλική διαδικασία καταγραφής και αφομοίωσης της έννοιας, ως νοητικό αρχέτυπο. Πιο απλά, θα μπορούσαμε να το παρομοιάσουμε με τον ήχο ενός τραγουδιού, τόσο γνώριμο στο αισθητήριο της ακοής όπου η αυτόματη ανάκληση του τίτλου του από τον «δέκτη» να αποτελεί κάτι το …αυτονόητο. Μοιάζει εξαιρετικά απλουστευμένο. Θα έπρεπε να είναι εξαιρετικά απλουστευμένο. Θα μπορούσε να είναι εξαιρετικά απλό για να το συνειδητοποιήσουμε όλοι μας. Θα μπορούσε εάν η Γνώση που προσφέρεται μέσω της Εκπαιδευτικής διαδικασίας αποτελούσε κοινωνικό κεκτημένο και όχι κοινωνικό προνόμιο. Δυστυχώς, μέσω της αντιμετώπισης της Γνώσεως ως Κοινωνικού προνομίου, η αναγνώριση από ορισμένους και μόνο, της Αλήθειας του Λόγου και των εννοιών δημιουργεί ένα επιπλέον ανάχωμα της υπάρχουσας Οικονομικής Διαστρωμάτωσης, επιχειρώντας τη διατήρηση της συντηρητικής και ατελέσφορης επιβολής των Αστικών «θέλω» μέσω της μονόδρομης κατευθύνσεως με φορά από την κορυφή προς τη βάση της κοινωνικής πυραμίδας.

  Η Δημοκρατία και ο Κοινοβουλευτισμός αποτελούν, ίσως, ένα από τα πλέον αταίριαστα εννοιολογικά «ζευγάρια» που εμφανίστηκαν στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Αποτελούν δύο έννοιες ουσιαστικά ανεξάρτητες μεταξύ τους. Ομολογώ πως, η παρουσίαση τους σε έναν αδαή και ετυμολογικά απαίδευτο άνθρωπο, ως ενιαίο και αδιαίρετο πολιτικό δόγμα, αποτελεί την εύκολη λύση για να επιλύσει τα προβλήματα που δημιούργησε και αντιμετώπισε  κατά το παρελθόν της Ανθρώπινης Ιστορίας η Ολιγαρχία σαν εφαρμοζόμενο Πολίτευμα Διακυβέρνησης.  Δυστυχώς όμως, τα προβλήματα που επιλύει η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία μέσω αυτής της διαδικασίας διαχρονικής εξαπατήσεως των πολιτών σε σχέση με τα προβλήματα που διαιωνίζει και ακατάπαυστα δημιουργεί, οδηγούν την κοινωνία σε μια διαδικασία συνεχόμενης αυτοαναίρεσης και αυτοματαίωσης των προσδοκιών της για ένα ευτυχέστερο και ασφαλέστερο μέλλον. Το μέλλον της εκάστοτε επόμενης γενιάς.  

  ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Γενικά περί Δημοκρατίας

Η Αθηναϊκή Δημοκρατία  ήταν το πολιτικό σύστημα  που αναπτύχθηκε στην αρχαία Αθήνα ( περιλάμβανε την κεντρική πόλη των Αθηνών και την περιβάλλουσα επικράτεια της Αττικής ). Η Αθήνα ήταν η πρώτη γνωστή δημοκρατία και η πιο σημαντική κατά την αρχαιότητα. Το παράδειγμά της ακολούθησαν και άλλες πόλεις-κράτη, εφαρμόζοντας το δημοκρατικό πολίτευμα, αλλά σε καμία από αυτές αυτό δεν ήταν εξίσου ισχυρό και σταθερό με αυτό των Αθηνών. Η Αθηναϊκή Δημοκρατία, ή απλά-όπως εμείς ως Έλληνες, την έχουμε χαρακτηρίσει- Δημοκρατία, παραμένει ένα μοναδικά επιτυχημένο πείραμα άμεσης δημοκρατίας, όπου οι άνθρωποι δεν εξέλεγαν αντιπροσώπους για να αποφασίζουν στο όνομά τους, αλλά έπαιρναν οι ίδιοι αποφάσεις τόσο νομοθετικού όσο και εκτελεστικού  περιεχομένου. Δε συμμετείχε, ωστόσο, το σύνολο του πληθυσμού της πόλης, αλλά μόνο όσοι είχαν πολιτικά δικαιώματα. Στις Δημοκρατικές διαδικασίες που εξασφάλιζαν το ευνομούμενο της διακυβέρνησης των Αθηνών, οι Πολίτες συμμετείχαν σε πρωτοφανή κλίμακα. Ποτέ μέχρι και σήμερα τόσο πολλοί άνθρωποι δεν είχαν περάσει για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα αυτοκυβερνώμενοι (από το 590 π.Χ. έως τη μάχη της Χαιρώνειας το 338 π.Χ. , μέχρι την τελική κατάλυσή της το 322 π.Χ. ).

  Ετυμολογία

Η Ελληνική λέξη δημοκρατία αποτελείται από τα συνθετικά ‘δήμος’ (το σύνολο ή η συνέλευση των ανθρώπων που έχουν πολιτικά δικαιώματα) και ‘κράτος’ (δύναμη, εξουσία, κυριαρχία). Η λέξη Δημοκρατία, πιθανώς να καταχωρήθηκε στην Ιστορική καταγραφή των Πολιτευμάτων εξ ατυχήματος. Πιθανότατα αποτελούσε λέξη που χρησιμοποιήθηκε από τους επικριτές και πολέμιούς της για να περιγράψει την πρωτοφανή για τα τότε δεδομένα, επικράτηση της αυτοδιάθεσης του συνόλου των πολιτών στα πολιτικά πεπραγμένα. Άλλωστε οι ως τότε λέξεις που περιέγραφαν την εξουσιαστική σχέση μεταξύ των ατόμων χρησιμοποιούσαν σαν συνθετικό το –αρχία ( από το άρχω) δίνοντας με αυτό τον τρόπο ξεκάθαρα, το στίγμα της εξουσίας σε έναν (Μοναρχία) ή σε περισσότερους ανθρώπους (Ολιγαρχία). Αντί λοιπόν του ευνόητου ετυμολογικά όρου «Δημαρχία» επικράτησε ο όρος Δημοκρατία θέλοντας με αυτό τον τρόπο να δειχθεί πως το «Κράτος» ( το οποίο αποτελεί «βαριά» λέξη στην Αρχαία Ελληνική Γλώσσα) πηγάζει εκ του «Δήμου».

  Λειτουργία του Πολιτεύματος

Η λειτουργία της Δημοκρατίας βασιζόταν σε έναν ιδιαίτερο τύπο «εθελοντισμού». Η συμμετοχή των Πολιτών της Αθήνας (δηλαδή όσων συμπλήρωναν τα απαραίτητα κριτήρια για να θεωρούνται Αθηναίοι Πολίτες) μέσα από μαζικές διαδικασίες συνελεύσεων, αποτελούσε την αρχική μορφή αυτού που ακόμα αποκαλούμε ως Άμεση Δημοκρατία. Μέσα από αυτή την αμεσότητα επιλύνονταν υποθέσεις που απασχολούσαν την καθημερινότητα των Πολιτών και λαμβάνονταν σημαντικές αποφάσεις για την Πόλη Κράτος των Αθηνών. Εν τούτοις, η διαδικασία αυτή δεν ήταν η μοναδική για να παρθούν οι όποιες αποφάσεις. Συμπληρωματικά και εποπτικά σε αυτή δρούσαν δύο ακόμα «θεσμικά» σώματα. Η Βουλή των 500 και τα Δικαστήρια με ανώτατο όργανο τους την Ηλιαία. Η συμμετοχικότητα στην εφαρμογή της Δημοκρατίας από τους ίδιους τους Πολίτες δεν υπήρξε καθ΄ όλη τη διάρκεια της εφαρμογής του πολιτεύματος σταθερή, για αυτό και λαμβάνονταν κατά καιρούς διάφορα μέτρα «συνετισμού» των αδιαφορούντων (από ποινικοποίηση της αποχής μέχρι και οικονομικά κίνητρα για την συμμετοχή σε αυτά). Οι αντιδράσεις σε αυτή τη μορφή πολιτεύματος υπήρχαν από τις πρώτες κιόλας στιγμές της δημιουργίας του. Πολλοί λαμπροί διανοητές της εποχής έσπευσαν να το πολεμήσουν. Όσα και να υποθέσει κάποιος όμως για τις αιτίες που οδήγησαν την διανόηση της βάσης του σύγχρονου Πολιτισμού και Επιστήμης, σε αυτή τη στάση απέναντι στη μαζικότητα της εξουσίας, υπάρχουν δύο σημεία ιστορικά καταγεγραμμένα τα οποία δεν μπορούν να αμφισβητήσουν την λειτουργικότητα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Ο Χρυσός Αιώνας της Ελληνικής Ιστορίας και η αδιάφθορη διαδικασία της συνεχούς ανανέωσης των προσώπων στο σύστημα διακυβέρνησης. Από την άλλη πλευρά, υπήρξαν σαφώς αρκετές αποφάσεις οι οποίες δεν αρμόζουν στην έννοια Δημοκρατία όπως την αντιλαμβανόμαστε σήμερα. Το πρόβλημα όμως είναι μάλλον δικό μας, για το τι πιστεύουμε πως είναι η Δημοκρατία, και όχι της άμεσης Αθηναϊκής Δημοκρατίας.

 Η εξελικτική πορεία της Δημοκρατίας

Ως αποτέλεσμα της Ανθρώπινης Σκέψης, η Δημοκρατία έχει υποστεί αρκετές τροποποιήσεις στο πέρασμα του χρόνου. Η res publica είναι η πρώτη μεγάλη Μεταρρύθμιση στην έννοια της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Αν θέλουμε να αναλύσουμε ορθολογιστικά την πορεία της εξέλιξης μέχρι τις μέρες μας θα λέγαμε, πως αυτή ακριβώς η μεταρρυθμιστική διαδικασία κατά τα χρόνια της πρώτης Ιμπεριαλιστικής αντιμετώπισης κρατών από κράτος , είναι ο κύριος υπαίτιος για την μεταλλαγμένη μορφή «Δημοκρατίας» που βιώνουμε στις μέρες μας. Η res publica αποτέλεσε την εξασφάλιση της Ολιγαρχίας έναντι του Λαού, αντικαθιστώντας τον ένα από περισσότερους. Η res publica , ουσιαστικά αποτελεί ένα καχέκτυπο της άμεσης Δημοκρατίας, επηρεασμένο σαφώς από τη Ελληνική Παιδεία , τα Γράμματα και τις Τέχνες αλλά μόνο κατ όνομα. Είναι βέβαια άδικο να κατηγορηθεί η προσπάθεια αυτή των Ρωμαίων διότι δεν αποτέλεσε παρά μόνο ιδιωματικό αντίτυπο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Κι αυτό διότι το Imperium δεν ήταν δυνατόν να κυβερνηθεί από μια συνέλευση στη Ρώμη. Οι αποστάσεις, οι διαφορετικές κουλτούρες των λαών του Imperium δεν θα μπορούσαν να εξασφαλιστούν μέσα από μια τέτοια διαδικασία. Θεωρητικά πάντα. Ως εκ τούτου, η Ολιγαρχία απέκτησε έναν λαοπρόβλητο τίτλο, εξασφαλίζοντας πρώτα το συμφέρον της , μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες μεν (Σύγκλητος) πλην όμως παραλείποντας κάτι σημαντικό. Την ποσοτική αλλά και την ποιοτική βάση της Συμμετοχικότητας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία της φαυλότητας, του κύκλου πολιτικών δολοφονιών, την αποχαύνωση του πληθυσμού μέσα από Θεάματα και την ουσιαστική δημιουργία μιας κοινωνίας πλήρους ανισότητας. Της κοινωνίας των Πατρικίων και των Πληβείων.

 Με την διάλυση του Imperium και την δημιουργία δύο ουσιαστικά Αυτοκρατοριών, της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η Δημοκρατία «βίωσε» την δεύτερη εξαφάνισή της στην Ιστορία. Και ναι μεν για την πρώτη μπορεί να ήταν υπεύθυνος ένας πολέμαρχος που έμελλε να κατακτήσει το μεγαλύτερο τμήμα του τότε γνωστού κόσμου (Μέγας Αλέξανδρος), την δεύτερη όμως, είχε να αντιμετωπίσει κάτι πολύ σπουδαιότερο. Το Μονοθεϊσμό. Είχε δηλαδή να αντιμετωπίσει κάτι με το οποίο δεν μπορούσε de facto να διαπραγματευθεί. Διότι είναι απλά ένα πολιτικό σύστημα, ένα ανθρώπινο δημιούργημα. Το οποίο όμως υπερασπίζεται την ελεύθερη σκέψη και βούληση, τη συμμετοχή στα κοινά και συνεπώς την υποχρέωση των Πολιτών να είναι ενεργοί. Για μία χιλιετία η Δημοκρατία βρέθηκε απέναντι όχι σε Θεϊκή υπόσταση, όχι σε κάτι Θείο , αλλά στην Βασιλεία του Ουράνιου Πατέρα. Αν θέλαμε να γίνουμε σαρκαστικοί, θα μπορούσαμε να πούμε πως η ατυχία της Δημοκρατίας στην μετά Imperium εποχή είχε να κάνει με το πολίτευμα που επικρατούσε στους Ουρανούς εκείνη την περίοδο. Στην πραγματικότητα όμως, ο μονοθεϊσμός δεν θα μπορούσε να αντιπροσωπευθεί στην αντίληψη του απλού πιστού της εκπεσούσης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από την…Δημοκρατία των Ουρανών. Και μπορεί ιστορικά να έχουμε διδαχθεί πως το οριστικό Σχίσμα των Εκκλησιών πραγματοποιήθηκε το 1054, στην πραγματικότητα όμως το πρώτο και ουσιαστικό έγινε με την διάσχιση σε Δυτική και Ανατολική Αυτοκρατορία. Η μεν πρώτη ακολούθησε τον Δρόμο του Ενός , η δε δεύτερη ακολούθησε τον Δρόμο του Τριαδικού Θεού.

 H μετάβαση βέβαια στην Βασιλεία των Ουρανών , απότοκος της οποίας υπήρξε η ελέω Θεού μοναρχία, έχει να κάνει εκτός από την λαθεμένη εφαρμογή της άμεσης Δημοκρατίας και από την εγκαθίδρυση της Μοναρχίας στην μ.Χ. Ρώμη. Μέχρι την διακήρυξη της Ανεξιθρησκίας των Μεδιολάνων, ο Χριστιανισμός διώχθηκε ανηλεώς για την ιδιαίτερα ανατρεπτική θεώρηση της Κοινωνίας. Τελικά βέβαια, το Αυτοκρατορικό διάταγμα, ουσιαστικά επέβαλε έναν συμβιβασμό της Θρησκείας με τα εγκόσμια , εξασφαλίζοντας με αυτό τον τρόπο την έννοια της Βασιλείας, μεταθέτοντας απλά από το αμφισβητούμενο Εγκόσμιο ρόλο της, σε έναν αδιαμφισβήτητο Επουράνιο, Καθολικό ρόλο. Δυστυχώς όμως , τα Οικονομικά μεγέθη, ο πληθωρισμός, δεν είναι προνόμια μόνο της Εποχής μας. Η έννοια του Κεφαλαίου, ανεξάρτητα της εποχής, δημιουργεί μια ανισορροπία από την οποία κανένας διοικητικός μηχανισμός δεν μπορεί να ξεφύγει. Δημιουργεί την ανισορροπία του Κέρδους. Ως αποτέλεσμα αυτής της ανισορροπίας που δημιουργήθηκε από την επέκταση του Κέρδους μέσω του συνεχώς αυξανόμενου Εμπορίου εξαιτίας των συνεχόμενων κατακτήσεων από το Imperium, τα όρια αυτού του συστήματος κλονίστηκαν ισχυρά από το πεπερασμένο των κατακτήσεων.

 Μεσαίωνας

Στην σκοτεινή περίοδο της Θεοκρατίας και της Φεουδαρχίας που ακολούθησε τη διάλυση της μεγαλύτερης Δυτικής Αυτοκρατορίας του αρχαίου κόσμου, η Δημοκρατία ουσιαστικά εξαφανίστηκε από τη «ατζέντα» της διακυβέρνησης. Λίγα μόνο ψήγματα του εξτρεμιστικού αυτού πολιτεύματος είναι άξια αναφοράς σε μία περίοδο κοντά χιλίων ετών. Η Ενετική Δημοκρατία με την δια βίου όμως εκλογή ενός Δόγη, η Παλαιά Ελβετική Συνομοσπονδία και η Φεουδαλική Δημοκρατία του Νόβγκοροντ αποτελούν τους κυριότερους «εκπροσώπους» του πολιτεύματος κατά τη δεδομένη περίοδο. Εν τούτοις θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθεί η Σκανδιναβική προσέγγιση της Άμεσης Δημοκρατίας κατά τον 8^ο έως και 11^ο Αιώνα μ.Χ.. Η περίφημη Δημοκρατία των –θινγκ με κυριότερο εκπρόσωπό της το Althing που αποτελεί και το πρώτο Κοινοβούλιο στην Ανθρώπινη ιστορία (περί το 930 μ.Χ.). Είναι ίσως εξαιρετικά σημαντικό να αναφερθεί η μη ύπαρξη βασιλέων αλλά μόνο Νόμων, όπως αναφέρεται από ιστορικούς της περιόδου.

 Φυσικό επακόλουθο της καταπίεσης του ενός στο αυξανόμενο εμπόριο, και στην γενεσιουργό αιτία των αλλαγών, το Κεφάλαιο, ο συσσωρευμένος Πλούτος οδήγησε σταδιακά και υπό το φόβο της Θείας Τιμωρίας, στην δημιουργία ταξικών κινητοποιήσεων, κυρίως από τα εύπορα στρώματα της μεσαιωνικής περιόδου, προκειμένου να υπάρξει απελευθέρωση της οικονομικής άνθησης που συντελέστηκε προς το τέλος αυτής της Μαύρης χιλιετίας για τη Διανόηση του ανθρωπίνου γένους. Αποτέλεσμα αυτής της έκρηξης, ήταν και η τμηματική παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στην προνομιούχα οικονομική ολιγαρχία που σχηματίστηκε εκ νέου. Οι παραχωρήσεις αυτές ολοκληρώθηκαν ουσιαστικά, σχηματοποιήθηκαν στην πρώτη ολοκληρωμένη μορφή τους με το Κοινοβουλευτικό Σύστημα του Ουέστμινστερ. Ας μην το ονομάσουμε Δημοκρατία του Ουέστμινστερ. Ας το ονομάσουμε Εκλεγμένη Ολιγαρχία του Ουέστμινστερ και ας δοκιμάσουμε να πορευθούμε με αυτή την εννοιολογική παραδοχή στο χρόνο από το τότε έως στο τώρα. Πιθανότατα, η λέξη Δημοκρατία να μην μας λείψει καθόλου σε αυτό το ταξίδι στο χρόνο. Πιθανότατα να μην χρειαστεί να ξαναχρησιμοποιήσουμε την λέξη Δημο-κρατία, αλλά τη λέξη res publica σαν μόνο λειτουργικό της συνώνυμο.

 Ολιγαρχία του Westminster

 Την 15^η Ιουνίου του 1215 μ.Χ. οι Βρετανοί ξεκίνησαν την δημιουργία ενός πολιτεύματος , το οποίο έχουμε διδαχθεί πως αποτελεί την Δημοκρατία. Το πολίτευμα αυτό, ολοκληρώθηκε περί τα 700 χρόνια αργότερα με τη συμμετοχή και των Γυναικών στα κοινά (1918 μ.Χ.) .Το 1215 μ.Χ. οι Άγγλοι Ευγενείς, απαίτησαν και κέρδισαν από τον Άγγλο βασιλέα Ιωάννη τον Ακτήμονα , το δικαίωμα της συνδιοίκησης με την κατοχύρωση της Magna Carta Libertatum. Σύμφωνα με αυτή, η διοίκηση πλέον της επικράτειας ήταν υπό τον έλεγχο, τόσο του Παλατιού, όσο όμως της Άνω Βουλής και της Κάτω Βουλής (Βουλή των Λόρδων).

 Το νεοσύστατο αυτό σύστημα της Κοινοβουλευτικής Ολιγαρχίας του Westminster, ακολούθησε την τριττή διάκριση των λειτουργιών της εξουσίας για το οποί πρώτος μιλά ο φιλόσοφος John Lock.

 Οι Γάλλοι κατά την δική τους Επανάσταση κατά της Πεφωτισμένης Δεσποτείας επιλέγουν ένα μη Βασιλευόμενο κοινοβουλευτικό πολίτευμα, σε συμφωνία ουσιαστικά με το Ρωμαϊκό αντίστοιχο πολίτευμα. Γι αυτό ακριβώς και το ονομάζουν republique. Στην Γαλλική Republique υπάρχει επίσης τριττή διάκριση της Εξουσίας, στην οποία εκτενώς αναφέρετε στα κείμενα του ο φιλόσοφος Charles Montesquieu.

 Eν τούτοις, ούτε ο Lock ούτε ο Montesquieu κάνουν ουδεμία αναφορά στον Αριστοτέλη τον Σταγειρίτη , πάνω στα κείμενα του οποίου βασίστηκε η ανάλυση τους. Τα κείμενα του Αριστοτέλη άλλωστε, αποτελούν τα μόνα ιστορικά καταγεγραμμένα κείμενα που αναλύουν την Δημοκρατία . Ουδείς δεν γνωρίζει τον λόγο που οι δύο μεγάλοι αυτοί φιλόσοφοι δεν έπραξαν το αυτονόητο , αναφέροντας τα κείμενα του Αριστοτέλη. Όμως, μια πιθανή αναφορά στα κείμενα αυτά, θα οδηγούσε στην ειδοποιό διαφορά μεταξύ Δημοκρατίας και Κοινοβουλευτισμού:

  

  «Λέγω δ’ οίον δοκεί δημοκρατικόν μεν το κληρωτάς είναι τας αρχάς, το δ’ αιρετάς ολιγαρχικόν…» Πολιτικά, Δ, 1294b 8-9

  Η όλη δομή επομένως της «Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας» δεν αποτελεί τίποτα άλλο πέρα από μία μεγάλη εξαπάτηση του πληθυσμού. Κι αυτό διότι είναι δεδομένο πως η Δημοκρατία, η άσκηση δηλαδή Εξουσίας από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, είναι ιδιαίτερα ελκυστική σαν ιδέα και φυσικά εύκολα αγκαλιάζεται από το σύνολο της κοινωνίας εφόσον η αίσθηση της αυτοδιοίκησης είναι καθησυχαστική και ελπιδοφόρα συνάμα.

 Αυτή η εξαπάτηση των μη προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων διακρίνεται πολύ καλύτερα στο Αμερικανικό Σύνταγμα που προέκυψε μετά την Αμερικανική Επανάσταση. Η επιλογή της Γερουσίας ήταν τέτοια που να μην ακολουθηθεί το Δημοκρατικό πολίτευμα διότι χαρακτηρίστηκε από τους Αμερικανούς Νομοθέτες, ιδιαίτερα επικίνδυνο η εξουσία να είναι προσβάσιμη από τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις (Σύνταγμα του 1787 μ.Χ.).

 Πριν προχωρήσουμε στο σήμερα, θα ήταν σωστό να αναφέρουμε πως ο Κοινοβουλευτισμός αποτελεί σαφέστατα το δικαιότερο από τα υπάρχοντα πολιτικά συστήματα διακυβέρνησης που υπάρχουν ως «αποδεκτές» επιλογές στις μέρες μας.

 Δυστυχώς όμως, το πολιτικό σύστημα που απομακρύνει απαράδεκτα κοινωνικά φαινόμενα όπως η Διαφθορά, η ασυνέπεια της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, ο Ταξικός Διαχωρισμός με βάση Οικονομικά κριτήρια, η εκμετάλλευση των μη προνομιούχων αλλά κυρίως η εκδούλευση του απλού και αδαούς περί τα Πολιτικά ατόμου πως βιώνει υπό καθεστώς Δημοκρατίας, δημιουργώντας μία ψευδαίσθηση επιλογής της εξουσίας μέσω ψηφοφορίας, δεν είναι σίγουρα ο Κοινοβουλευτισμός. Και θα ήταν εντελώς άδικο και ίσως εν μέρει και εκ του Πονηρού να ταυτίζουμε τη Δημοκρατία με την Κοινοβουλευτική Ολιγαρχία ,αποδίδοντας στην πρώτη τα «κακά» ενός εντελώς διαφορετικού συστήματος από όσα εκείνη πρεσβεύει.

(συνεχίζεται)